In het wonderlijke universum van Beyoncé en Jay-Z is al het persoonlijke muziek. Het was een fascinerend schouwspel, de koningin van de r&b en de koning van de hiphop, samen in de Amsterdam Arena. Op de eerste plaats is het bijna ongelooflijk dat twee van de meest charismatische, getalenteerde en populaire muzikanten ter wereld sámen optreden. Fascinerend was ook het contrast en tegelijk de overeenkomst met Roger Waters, dezelfde avond een paar meter verder in de Ziggo Dome. Bij Jay-Z en Beyoncé is het engagement als de show zelf, snappy, zapp-proof. Roger Waters nam een half uur de tijd om zijn publiek in te peperen dat Donald Trump een varken is. Op zijn enorme scherm stond één woord het vaakst: ‘Resist’. Op het nóg enormere scherm van Jay-Z en Beyoncé stond één woord net zo prominent, maar dan korter: ‘Feminist’.
Ook opvallend: de muziek van Beyoncé en Jay-Z is grenzeloos. Er bestaat live geen scherpe scheiding tussen live en niet live gespeeld, tussen zijn en haar repertoire, en daarmee tussen hiphop en r&b. Hij kleurt haar nummers bij, zij die van hem. Hun concertbeleving is ook leeftijdloos. Natuurlijk, ze trekken veel tieners, heel veel twintigers, wat dertigers en enkele veertigers, terwijl een paar meter verderop in de Ziggo Dome het publiek begon bij die dertigers en dan nog twee generaties verder doorschoof. Maar die tieners gilden om elk krachtig, elk zelfbewust, elk sexy gebaar van Beyoncé, en om elke uiting van coolheid van Jay-Z. Een midden-dertiger en een eind-veertiger die hun vader zou kunnen zijn, maar in het universum van The Carters ben je niet oud of jong, maar cool of niet cool.
The Carters ja, want het grootste wonder van de samenwerking tussen Beyoncé en Jay-Z is de totaal natuurlijke manier waarop hun persoonlijk leven niet zozeer is komen samen te vallen met hun muziek, als wel er onderdeel van is geworden. Zij bezong op haar laatste album zijn ontrouw, net als hij op dat van hem. In de Arena vierden ze de triomf van de liefde op elke hobbel. Vijftigduizend mensen applaudisseerden voor hun gestylede vakantiefoto’s, riepen vertederd ‘ooo!’ bij elke foto van hun kinderen, keken naar beelden van Jay-Z die wordt gefilmd terwijl hij zijn vrouw fotofilmt tijdens een fotoshoot. Het was de credible, coole live-versie van het huwelijk van prins Harry en Meghan Markle: St. George’s Chapel op z’n hiphops in de Arena. Als iemand de ziel van Instagram begrijpt, zijn het deze twee.
Na de biecht, de boete en de live-verzoening is er nu ook het album: Everything Is Love van The Carters, waar ze live nog niets van speelden. Veel meer Beyoncé’s dan Jay-Z’s album, over het algemeen rustiger en niet altijd zo opwindend als de eerste single Apeshit (met die clip in het Louvre, waarin The Carters de kunsthistorie eren, tegelijkertijd hun plek daarin opeisen, en daarmee het inclusiviteitsdebat), vol van levensvreugde, soms van zichzelf, en het muzikale equivalent van ‘eind goed, al goed’: ‘We came, and we conquered, now we’re happy in love.’