Deze allerlaatste carrièresprong is echter afhankelijk van de uitslag van de algemene verkiezingen in juni. Ahmet Davutoglu, de door Erdogan aangestelde premier, moet die klinkende zege binnenhalen voor Erdogan. Maar de ‘Turkse Medvedev’ blijkt geen politiek talent te zijn.
De naderende algemene verkiezingen zijn misschien de allerbelangrijkste in de Turkse geschiedenis. Als de huidige regeringspartij akp een grote zege behaalt, dan gaat het huidige parlementaire systeem op de schop. Een eenmansstaat met een sterke president lijkt dichterbij dan ooit. Immers, het Turkse volk heeft Erdogan altijd zijn zin gegeven.
Er duiken echter opiniepeilingen op die de sterke man van Turkije slapeloze nachten zouden moeten bezorgen. Bij een van de enquêtes, gehouden door een gerenommeerd onderzoeksbureau, wil nog maar 38 procent van de Turken op de akp zonder Erdogan stemmen. Heeft de huidige president de fout van zijn leven gemaakt door een academicus, een tegenpool van hemzelf, aan het hoofd van de partij te zetten? Davutoglu is namelijk een kop kleiner dan Erdogan, hij draagt een bril met dikke glazen en wanneer hij lacht verdwijnen zijn al kleine, jongensachtige ogen helemaal achter die glazen. Hij doet weliswaar zijn best om zo nu en dan net zo hard in de microfoon te brullen als zijn rolmodel Erdogan, maar niet zelden vervalt hij in zijn rol van universitair docent en geeft hij lange colleges aan het volk. Davutoglu heeft niet het charisma van Erdogan en bovendien stemmen Turken niet gauw op leiders die lang hebben gestudeerd.
De vraag is nu of de Turkse president straks de mouwen opstroopt en persoonlijk campagne gaat voeren voor de verkiezingen. De Turkse grondwet verbiedt dat en schrijft de president onpartijdigheid voor, maar Erdogan verdedigt zich door te zeggen dat hij altijd al heeft gezegd dat hij een andere president zou worden dan de Turken gewend zijn.
De kans is dus groot dat Erdogan over een paar maanden hoogstpersoonlijk de massa’s toespreekt. Davutoglu staat dan aan zijn zijde om precies op tijd te applaudisseren. Zijn twinkelende ogen brengen weliswaar geen extra stemmen op, maar een academicus die zo zijn best doet voor zijn baas is wel goed voor een extra portie ontroering bij de grote massa.