In vier jaar tijd maakten ze drie albums, en toen waren ze weg. The Distillers uit Los Angeles, 2000-2003. Er is veel veranderd in de muziekwereld sindsdien, ook in de alternatieve, hardere kant ervan. En toch klinken die drie albums van The Distillers nog steeds actueel. Het zijn vlijmscherpe nummers, inktzwarte teksten, maar vooral is er de stem van Brody Dalle, die het begrip ‘rauw’ al na drie zinnen reduceert tot een understatement. Elk woord van Dalle, uit onderbuik of hart, vond zijn weg naar buiten alsof het eerst over de straatstenen was geschuurd. Ze werd veelvuldig vergeleken met Courtney Love (met band Hole). Niet alleen uit armoede, want ze deed inderdaad denken aan de jonge Love, maar dan wel uit een kraakpand getrokken. Dalle ging solo en begon een andere band, maar niets had de impact van The Distillers.
Wat in de muziekwereld sindsdien onder meer is veranderd, is de positie van vrouwen. Beyoncé vult stadions, Adele verkoopt wél nog miljoenen albums, en ook in genres waar machismo de norm was of leek (hiphop, metal), zijn de nieuwe supersterren vaak vrouwen: van Lady Nokia tot Floor Jansen (Nightwish). Zij die de weg daartoe effenden, worden geëerd, en terecht. Patti Smith staat als een van de hoofdacts op Lowlands, Madonna heeft een boven kritiek verheven cultstatus, Lucinda Williams wordt meer en meer de grootmoeder van de vrouwelijke americana.Het werd hoog tijd dat Brody Dalle haar erfenis opeiste, want er loopt een rechte lijn van Dalle naar Elle Bandita. En gelukkig: The Distillers zijn herrezen. Op live-opnamen van de paar shows tot nu toe is te zien dat Dalle, 39 nu, nog steeds de coolheid zelve is. Een tour schijnt in voorbereiding te zijn, een album in de maak. Dat ze snel naar Nederland moge komen, en haar stem ons al schurend, scheurend, snerend en snerpend de rillingen over de rug moge jagen.