Mike van der Hoorn voetbalt bij Ajax, dat hem vorig jaar kocht van FC Utrecht, voor vier miljoen euro. Een grote belofte, die jongen, helemaal iets voor Ajax. Jippie-ja-jee. Mike blij, Ajax blij, FC Utrecht blij.
Een jaar later is Ajax niet meer zo blij. Mike van der Hoorn ook niet. FC Utrecht misschien nog wel, maar daar hoor je niks over.
Donderdagavond deed Mike van der Hoorn zichzelf op zijn grondvesten schudden. Vrijdagochtend werd hij ‘de schlemiel van de avond’ genoemd. Dat was niet voor het eerst: hij was al een keer ‘de schlemiel van de avond’ geweest. Dat was in oktober 2013 in een Champions League-wedstrijd van Ajax tegen AC Milan. Mike had, tegen de verwachting in, nog maar zelden meegespeeld sinds het begin van het seizoen, maar tegen Milan mocht hij vlak voor tijd eindelijk een keer invallen. Ajax stond met 1-0 voor en ging op een cruciale overwinning af. Er waren nog een paar minuten te spelen. Alle zenuwen stonden strak – nu geen tegendoelpunt! Geen tegendoelpunt!
In blessuretijd kwam er een bal het strafschopgebied in en Milans superspits Mario Balotelli ging er op af. Mike ook. In de loop stak hij een halve pink uit en aaide respectvol het shirt van Balotelli. Die liet zich prompt vallen, kreeg een penalty en scoorde 1-1.
Ik deed niks, zei Mike na afloop. Nee, hij deed niks, maar dat moet je tegen Supermario niet doen. Balotelli is gehaaid en wist de schijn te wekken dat Mike wél een overtreding maakte. De scheids trapte erin en Mike van der Hoorn werd uitgeroepen tot schlemiel van de avond.
Daarna duurde het lang, heel lang voordat hij weer mee mocht doen.
Maar jippie-ja-jee, donderdagavond kreeg hij een basisplaats voor de wedstrijd tegen Red Bull Salzburg. Ook niet onbelangrijk. Ondanks een slechte uitgangspositie was er nog een kans om verder te komen in het toernooi. Maar dan mocht Ajax in elk geval geen tegendoelpunt krijgen. Geen tegendoelpunt!
Heb je het gehoord, Mike?
Geen tegendoelpunt?
Juist, geen tegendoelpunt.
Oké.
In de studio refereerden de voetbalanalisten nog even aan het Balotelli-moment van Van der Hoorn en concludeerden: ‘Zoiets moet hij niet nog een keer doen, want dan is zijn carrière misschien wel voorbij.’
En wat deed Mike? Hij deed ‘zoiets’ nog een keer.
Net na de rust gleed Mike van der Hoorn de bal in eigen doel. Daarmee bezegelde hij de uitschakeling van Ajax, dat kansloos was geworden. Het was niet zo’n onverklaarbaar stom eigen doelpunt als hij eens maakte bij FC Utrecht, maar schlemielig was het wel.
De symfonie stierf langzaam weg, de laatste noot was vals en galmde nog lang na.
Omdat de mensen hem al eens eerder tot de schlemiel van de avond hadden uitgeroepen, deden ze dat maar al te graag nog een keer. Heel hard riepen ze het. Boe! Fout! Dom! Einde carrière! Ha ha, sliep uit! Je hoorde het door het hele land galmen, iedereen riep het elkaar na: Mike van der Hoorn is een schlemie-hiel.
Vier miljoen down the drain, denkt Ajax.
Loopbaan down the drain, denkt Mike.
Maar.
Hoe zit het met vergeven en vergeten en verder gaan? Met de andere wang toekeren? Als een ezel zich toch twee keer aan dezelfde steen stoot, schiet je hem toch niet meteen af? Dan zeg je: wat ben jij een ezel, ezel, en nog dom ook, maar vooruit met de geit, laten we het paard niet achter de wagen spannen want één zwaluw maakt ook geen zomer. En dan iets met schade en schande en daar wijs van worden.
Symfonieën zonder valse noot zijn saai. Grootheid van geest bestaat niet zonder bereidheid tot vergiffenis.
Maar de mensen willen schandpalen. Pek en veren. Samendrommen rond een huis en in gedachten lekker een pedo lynchen. Met z’n allen. Lekker met z’n allen, want dan kan iedereen zich achter heel veel ruggen verschuilen. En dan kan iedereen zomaar een mes in de rug van iemand anders steken, zonder dat hij wordt betrapt, want ze zijn met z’n allen. En dan hebben ze allemaal gelijk.