Van brein tot onderbuik

In 2009 won Fucked Up uit Toronto de belangrijkste popmuziekprijs van Canada, de Polaris Music Prize, voor hun album The Chemistry of Common Life. Eigenlijk was dat een voorteken voor het presidentschap van Justin Trudeau: als de mainstream muziekindustrie van een land een band kan omarmen en eren die dermate onorthodox is, moet de ziel van dat land wel progressief en vrijzinnig zijn.

Fucked Up, opgericht in 2001, is namelijk een ronduit rare band. Dat bekroonde album was een fantastische uitbarsting van energie, maar stilistisch al vrij moeilijk te vangen: met zijn rauwe brulzang zou frontman Damian Abraham niet misstaan in een hardcoreband, en zijn band neigt er op momenten zeker naar. Maar hardcorebands schrijven geen nummers van zeven minuten, en het geluid bevatte ook een te ongrijpbare mix van postrock en indie om in welk genre dan ook te vallen, en anders maakte een instrumentale pianoballad als Golden Seal daar dan wel meteen weer een einde aan.

Opvolger David Comes to Life was de rauwste versie denkbaar van een rockopera, een conceptuele benadering van een album, die doorgaans mijlenver af ligt van bands wier geluid klinkt naar impulsiviteit in plaats van naar grondige uitwerking. En toen moest het recente Dose Your Dreams nog komen, een ruim tachtig minuten lange herdefiniëring van een band die al nauwelijks te definiëren viel. Welke band ter wereld besluit na achttien jaar en vier albums alsnog om de rol van zijn zanger opeens terug te brengen tot een van de vocalisten, nu naast de drummer, de gitarist en een paar gastzangeres en -zangeressen, even los van de gastviolist en -saxofonist? Welke soort-van-punkband gaat opeens vol aan de haal met symfonische rock uit de jaren zeventig, disco uit de jaren tachtig en grunge uit de jaren negentig? Alleen een punkband die ooit een kerstsingle maakte samen met popzangeres Nelly Furtado. Was dit allemaal grensverlegging omwille van de grensverlegging, dan zou Fucked Up ergens wellicht toch de verveling naderen, maar daarvoor klinkt het allemaal, tot en met die disco, te weinig vrijblijvend. En daarvoor is het opnieuw te consequent uitgewerkt: hoofdpersoon van het album Dave is dezelfde Dave uit de opera, wiens levensverhaal we nu verder volgen.

Inderdaad bijna onontkoombaar voor een band die zoveel uit haar eigen muzikale nieuwsgierigheid wil halen, is een gastenlijst van vocalisten, aangezien zo ongeveer het enige wat zich niet heeft ontwikkeld de stem van Abraham is: die brult nog steeds zo recht vooruit als in 2001. Maar ja, het is wel een pracht van een brul, een die bovendien past bij zijn fysieke performance, die de destructiviteit van GG Allin, de schaamteloosheid van Turbonegro’s Hank von Hell en het aanstekelijk exhibitionisme van Iggy Pop combineert met een juist bijna knuffelbare benaderbaarheid. Bovendien is Fucked Up nooit in de val getrapt om live optredens te verwarren met het reproduceren van albums. Op plaat reiken de ambities van de band tot het brein. Op het podium tot de onderbuik.