‘Ik stel mij op als randvoorwaarde’, was het onverwachte antwoord van de ui.
‘En met een dergelijke uitspraak doe ik niet alweer zo'n flauwe poging het huidige taalgebruik in de zeik te nemen. Ik meen het gewoon. Maar zelfs vanuit die hoek, beter nog vanaf die stoel, met vetspek als verrekijker, is het niet echt noodzakelijk om wezens die zich blijven vasthouden aan hun maagdarmkanaal de voorrang te geven boven hen die geloven in fotosynthese. Zij die destijds naar Cagnes sur Mer of Zandvoort gingen, hadden daar ook een handje van, hoewel ze er maar al te graag gebruik van maakten. Desondanks, ik verwijs hierbij naar David Hockneys Lambchops and onions van '95, oil on canvas, waar je twee uien, in elkaars verlengde, maar dan onder elkaar, en beter heb ik het nooit gezien hoewel ik die mogelijkheid niet uitsluit, het probleem of liever nog de oplossing, geplaatst naast twee lamskarbonaden in piramidale omhelzing, treffend in beeld zien brengen.
Korter gezegd, tussen twee uien kun je altijd een rechte lijn aantreffen.
Iets wat in het geval van meer dan één karbonade bij karbonaden niet is uitgesloten, maar zut alors bij uien, omdat je twee uien niet op elkaar kunt stapelen, niet te vermijden valt. En daarmee ui.’
Laat een randvoorwaarde aan het woord, en je krijgt dit soort taal. Was mijn eerste gedachte. Mijn ui was gek. Altijd geweest of opeens, omdat hij zijn mond had opengedaan, geworden. Daarmee had hij zich wel ongeschikt weten te maken voor consumptie. Want in geen enkel kookboek heb ik ooit zien staan: ‘Men neme een gekke ui…’
‘How about de ui zonder recept?’ was het weerwoord van de ui, die blijkbaar ook gedachten kon lezen. ‘Zou je naar mij omgekeken hebben wanneer ik niet in de een of andere sauce bouleversante gelijmd kon worden?’
De afschuwelijke niet mis te verstane ui, die ook nog Franse les had gehad en af en toe grappig wilde zijn, stelde mij op de proef. Weglopen of improviseren?