Hij rekt het woord ‘ja’ dan heel ver uit, alsof hij een talentenshow op televisie presenteert. Het heeft iets joligs, die aankondiging bij wéér een doos. Maar jolig is het niet, als ik eerlijk ben. Dikke stapels liggen door het hele huis. Een gevolg van een rijk literair klimaat, zou je kunnen zeggen. Wat wordt er veel geschreven in dit land. Al die nieuwelingen, zo vitaal, zo productief. En prachtig ook, hoe uitgevers ondanks de moeilijke tijden risico’s blijven nemen. Hoe ze al die veelbelovende, verfrissende of gedurfde werken omarmen. Maar het is lastig optimistisch blijven wanneer je de boeken daadwerkelijk gaat lezen. Dan ontdek je een wereld waarin het niet draait om jong talent maar om de gelikte manier waarop twee onsamenhangende verhalen ‘een roman’ worden genoemd. Je komt dialogen tegen waarin allerhande rare taalfouten het enige gedurfde element vormen. Auteursfoto’s die eruitzien als het resultaat van een fotoshoot bij Cosmopolitan naast redactiewerk dat vermoedelijk is uitbesteed aan een stagiaire op de postkamer. Zijn zulke dingen onontkoombaar? Is het echt de schuld van de commercie, van de slinkende groep lezers, van geldbeluste uitgevers die met hagel schieten? Mij lijkt dat eigenlijk een beetje te gemakkelijk. Het suggereert bovendien dat debutanten zelf niets kunnen, geen enkele invloed hebben. Alsof ze massaal ontoerekeningsvatbaar zijn verklaard. Want zij willen nu eenmaal zo graag. Kwaliteit of niet: als dat schrijverschap er maar komt. Dat boek dus. Met een echte kaft en een titel en een ISBN. Gretigheid. Ongeduld. Of erger: desinteresse. Dáár komen die liefdeloos gefabriceerde prullen vandaan. Ondertussen werk ik alle stapels door omdat ik weet dat ze ertussen zullen zitten. Een paar boeken die met zorgvuldigheid, liefde en verbeten geduld geschreven werden. Scherp. Glanzend. Zonder compromissen, zonder opsmuk. De rest wil ik, zonder schaamte of spijt, tot op de laatste letter weer vergeten.