Er zullen de laatste decennia weinig artiesten de popmuziek binnen zijn gedenderd waarop zo vaak het woord ‘alleskunner’ is geplakt als Williams, die volgende maand veertig wordt. Hij was de drijvende kracht achter hiphopcollectief N*E*R*D en producersduo The Neptunes, dat talloze hits schreef voor Jay-Z, Britney Spears en Justin Timberlake. Uiteraard heeft hij ook een eigen kledingmerk, en ontwerpt hij voor Louis Vuitton onder meer tassen.
Williams is, kortom, meer dan een ster, hij is een stijlicoon. Maar wel een icoon dat al heel lang geen eigen album meer had gemaakt. Acht jaar geleden is het al dat zijn debuut verscheen. Dat het veel korter lijkt, komt door al zijn andere projecten en vaak successen: op de internationale hit die Daft Punk vorig jaar had met Get Lucky, was het Pharrell Williams die zong.
De single die aan zijn album voorafging, Happy, bleek het treffendst getitelde nummer sinds Unsuccessfully Coping with the Natural Beauty of Infidelity van Type O Negative. Het nummer, de soundtrack van de al net zo onweerstaanbare Pixar-film Despicable Me 2, bleek een zomerhit in de traditie van Hey Ya van Outkast en You Get What You Give van New Radicals.
De blijmoedigheid die het nummer typeerde, bleek voor het hele album G I R L op te gaan. Hier heeft iemand zich voorgenomen niet minder dan de hele zwarte muziekgeschiedenis naar zijn hand te zetten. Of Williams nu het kruisvlak van hiphop, r en reggae verkent in Know Who You Are (dat doet denken aan de Nederlandse band die dat in haar hoogtijdagen ook zo goed kon: Postmen), regelrecht terugkeert naar de dansvloeren van de jaren tachtig in Hunter of doet denken aan de Prince ten tijde van Kiss in Come Get It Bae: Williams klinkt als de man in charge, die zelfverzekerd experimenteert zonder ooit ontoegankelijk te worden, en zijn gasten (Justin Timberlake, Alicia Keys, Miley Cyrus) ruimte geeft zonder die ooit zelf kwijt te raken, al heeft hij aan het falset van Timberlake nog een pittige tegenpartij.
Het is een dansplaat, maar in essentie een glijplaat: Williams houdt van broeierigheid, en is niet vies van een cliché links of een stoplap rechts. Quitters don’t win, winners don’t quit: zelfs in de sport kom je daar niet mee weg, laat staan in de kunsten. Maar daar gaat het ook niet om. Het gaat om de meisjes. ‘What planet are you from, girl, and are there others like you there?’: het aantal kroegen waar dat volstaat als openingszin, is gering, maar niet wanneer Pharrell Williams het uitspreekt, met die wonderlijke combinatie van lef en gespeelde onschuld. Natuurlijk zingt Williams dat ze niet allemaal op Marilyn Monroe hoeven te lijken, al die meisjes, want het is een gentleman. Maar vooral een verleider.
Pharrell Williams, G I R L (Sony). Williams treedt 11 juli op tijdens North Sea Jazz in Rotterdam
Beeld: Pharrel Williams (Courtesy of Columbia Records).