De vervreemdende toon die de hele film kenmerkt, begint met de eerste scène waarin de verteller, de jonge vrouw Bianca (Manuela Martelli), stelt dat ze ooit een ‘crimineel’ was, maar nu, ergens in de toekomst, moeder is geworden. De beelden, overbelicht, haast van goud, tonen een vrouw achter het stuur van een auto. Ze rookt een sigaret. Doordat haar gezicht onzichtbaar blijft, ontstaat een gevoel van gevaar. Daarna blijkt dat de auto in een dodelijke crash betrokken was, en dat naast de vrouw ook haar echtgenoot overleden is. Ze waren de ouders van Bianca en haar broertje van een jaar of vijftien, Tomas (Luigi Ciardo). Wanneer ze een schroothoop bezoeken blijkt er weinig van de auto over te zijn. Sterker, Bianca merkt dat de gele kleur van de auto op mysterieuze wijze is ‘verdwenen’.
Terwijl Bianca en Tomas proberen hun leven zonder ouders weer op te pakken, treden veranderingen in tijd en ruimte in. In het appartement waar ze met hun ouders hadden gewoond, gaan ze naar bed, hoewel het buiten nog licht is. Bianca merkt op: ‘Door ongelukken verandert het universum.’ Wat ze precies bedoelt, blijft onduidelijk. Tomas sleutelt aan de televisie, zodat hij op illegale wijze alle zenders kan zien. Een shot volgt van de daken van Rome, waar het verhaal zich afspeelt, waarop een oerwoud van antennes zichtbaar is. Ze schakelen in op de cultuur: porno naast een spelprogramma gepresenteerd door een kind gekleed als volwassene. Schersons camera tast de lichamen van de game-showgirls af, jonge meisjes in sexy pakjes met gouden glitters. Halverwege het verhaal trekken twee bodybuilders die Tomas ontmoet in de sportschool waar hij een baantje heeft bij hem en Bianca in. Ze hebben een bizar plan: Bianca moet worden ingezet bij het beroven van een oude acteur die in een villa ergens in de stad woont. Het is Mr. Bruno. En het is acteur Rutger Hauer. Zijn personage: een oude ster van de Maciste-films die in de jaren zestig en zeventig wereldwijd populair waren, in Amerika stonden ze bekend als Hercules-films. De connectie tussen het afgetakelde lichaam van Hauer en een busreis van Bianca langs de oude Cinecitta-filmstudio’s waar de Maciste-films werden gedraaid, versterkt de zelfbewuste toon van de film. Te meer wanneer Bianca zegt: als ik mijn ogen sluit, consumeer ik niets behalve mezelf.
Dat raakt de kern: de narratieve beweging van Il futuro is constant verticaal, naar binnen waar verlangen naar vroeger alles overheerst. Bianca laat haar jonge lichaam masseren door die oude Maciste. Verleden en toekomst worden verbeeld in dit erotische spel dat zowel opwinding en gevaar als stagnatie en nostalgie in zich heeft. Uiteindelijk fuseren alle op het oog onverenigbare verhaalelementen tot een statement over wat er met een mens gebeurt na een ingrijpende gebeurtenis. Toch vindt het leven, hoe vulgair ook, altijd weer een weg naar voren. Zie het lichaam van Maciste: voor altijd vernield door de werking van tijd.
Te zien vanaf 12 december