Verse kalklijnen

De terreinknecht van Zulte Waregem trekt verse kalklijnen. Onheilspellende filmmuziek doet hem omkijken: daar bungelt een keeper aan de deklat, zijn nek in een strop. Dan, in grote letters: Voetbalmaffia, titel van een dramaproductie van kro-ncrv. We horen een verslaggeversstem: ‘Doelman Warre Mertens werd vandaag dood aangetroffen in het stadion van zijn club.’ We zien een jongeman in een penthouse die verbijsterd op een van de vele beeldschermen naar dit nieuwsitem kijkt. Samen met hem zien we een portretfoto van de dode tussen een ritueel bloemenzeetje op de doellijn, met daarboven de Belgische vlag. Verslaggever: ‘Mertens was de laatste tijd depressief. Hij zou mogelijk moeite hebben met zijn geaardheid.’ (Knap staaltje duidingsjournalistiek). Interview met medespeler: ‘Fijne gast. Praatte niet graag over zichzelf.’

De tv-kijkende jongeman krijgt een bericht op zijn telefoon: ‘Mertens gokte op zichzelf. Je bent gewaarschuwd, we weten wie je bent.’ Gepijnigde blik. Snel boekt hij een vlucht naar Bangkok, waarvoor hij uit een stapeltje (!) paspoorten er eentje kiest. Hij wordt gebeld: ‘Ik heb hier een slecht gevoel bij’, klinkt een stem. De jongen, nu met niets-aan-de-hand-gezicht: ‘Ik ga dit regelen. Ze kunnen niet zonder ons.’ Hij stuurt een bericht, ‘moet dringend de baas spreken’, en sluit alle schermen af. Op naar Schiphol.

We zijn twee (!) minuten onderweg en hebben karrenvrachten aan heftige info achter de kiezen. Dus denk ik aan dat verrukkelijke interview met Thé Tjong-Khing in de Volkskrant. Zijn vrouw en hij gaan nog zelden naar de bioscoop: ‘Je wordt gebombardeerd met gegevens, meteen al de eerste vijf minuten. Zitten we op de bank tv te kijken, zeggen we: wie is John ook alweer? Wie is Mary?’ Ach jonge lezer, die twee zijn bejaard, net als ondergetekende. Dus laat ons maar lullen. En kijk vooral naar de spannende avonturen van een Nederlandse voetbalprof die speelbal wordt van dubieuze clubvoorzitters (onder wie Jappe Claes, wie kent hem niet, van een club in Deventer – moet Go Ahead zijn), makelaars en bovenal goksyndicaten. Op de voor jullie bedoelde npo3, waar jullie nauwelijks naar schijnen te kijken.

Het is, zoals het meeste Hollands drama van tegenwoordig, professioneel gemaakt qua regie en scenario; en Maryam Hassouni (ooit Dunya van Desie) speelt een niet-Arabische rol, waarin ze ook andere grenzen, die van betamelijkheid, overschrijdt. Niet haar beste rol, maar dat komt ook door de te eendimensionale wanhoop die ze moet spelen vanaf het moment dat haar broertje (die jongen die naar Bangkok ging) al in de eerste aflevering wordt vermoord (tweede dode binnen vijftig minuten). Amusement rond serieuze, populaire en ‘sexy’ thematiek.