In 1993 reikte auteursrechtenorganisatie Lira de eerste grote scenarioprijs uit voor televisiedrama. Gerechtigheid, want zonder goed scenario geen goede film. De Lira besloot met nominaties te werken om meer scenaristen voor het voetlicht te halen. Zij zijn immers bij uitstek de hedendaagse verhalenvertellers die vaak veel meer mensen bereiken dan romanciers. Maar voor dat voetlicht is pers nodig en die laat het hopeloos afweten: in geld gaat het om een halve Ako- of Librisprijs, in publiciteit om nog geen tiende procent daarvan. Die eerste keer was de prijs bestemd voor een compleet oeuvre. Genomineerd werden Eli Asser voor zijn verzamelde komediewerk; Alma Popeyus, toen nog kort bezig maar al met indrukwekkende single plays (met Hein Schütz zou ze later onder meer De enclave en Offers schrijven); en Wim T. Schippers. Het bekendmaken van de uitslag werd een tragikomedie: tot luid geuite woede van de familie Asser won Schippers. Een pijnlijke scène. Assers standpunt was dat je een man met zijn staat van dienst niet mag nomineren als je hem niet ook de prijs geeft. Het werd een gênante vertoning. De volgende dag vertelde Asser op de radio dat het werk van Schippers het niveau had van zijn kinderen toen die nog op de achterbank in ‘poep en pies’ vervielen. Het deed af aan mijn waardering voor de man en juist daarom doet het genoegen vast te stellen hoe terecht Assers nominatie van destijds was: wat is ’t Schaep met de 5 pooten nog altijd en weer leuk! Een geweldige kro-zondagavondserie.
Natuurlijk is dat een groot compliment voor regisseur Norbert ter Hall, zijn acteurs en iedereen die bijdroeg aan iets wat heel gauw oubollig had kunnen worden. In De wereld draait door vroeg Matthijs van Nieuwkerk enthousiast aan Marc-Marie Huybregts of hier niet een nieuw vervolg op kon geschreven. Die wees dat meteen af met als argument dat Harry Bannink er niet meer is. Overtuigend. Maar het doet Eli Asser tekort. Verhaaltjes zijn door goede vakmensen nog wel te bedenken, op basis van deze karakters, maar de dialogen en liedteksten zijn zo knap en geestig! Er zal wat aan gesleuteld zijn, maar wat een geweldig fundament. Wordt de blik vertroebeld door jeugdsentiment? Nou, mijn dochter (in 1969 nog niet geboren) heeft genoten zonder enige aanprijzing vooraf. Kan het anders met deze bezetting? Dat Loes Luca tot een zo grootse ‘020-prestatie’ in staat was (‘020’ met walging uitgesproken door Rotterdammers die ‘Amsterdam’ de strot niet uit krijgen), dat overtreft zoniet Adèle, dan toch elke verwachting. Jenny Arean is en blijft een kanjer. Georgina Verbaan is een openbaring. En ronduit subliem is de opoe van Carry Tefsen, niet alleen comédienne van de vorige (Mien in Zeg ’ns aaa) maar nu ook van deze eeuw. De heren halen die hoogten niet. Pierre Bokma is verrassend gecast en doet het goed, maar onvergetelijk zal deze rol niet zijn. En Marc-Marie is Marc-Marie: erg leuk in het echt, maar als acteur lang geen Leen. Nou ja, daar noem ik ook wat.
’t Schaep met de 5 pooten, kro, Nederland 1,
’s zondags rond 21.00 uur.