Eerst wilde ik hier zo’n stuk schrijven over wat Game of Thrones zo bijzonder maakt, zo uniek in het tv-landschap, wat er beter en verrassender aan is, maar zulke stukken stonden afgelopen week al in elke krant. En ik weet nooit zo goed voor wie die stukken zijn bedoeld: als je Games of Thrones nu nog steeds niet kijkt, ga je dat waarschijnlijk ook nooit meer doen. Als je Game of Thrones wél kijkt, weet je alles al wat in die stukken staat. En als je nog nooit van Games of Thrones hebt gehoord, dude, wtf, dan heb je onder een rots geleefd.
Dus. Laten we er maar meteen induiken.
Er zitten drie mooie momenten in de eerste aflevering van het nieuwe seizoen, alle drie met vrouwen die een zekere waarheid onder ogen durven te zien. Het eerste in King’s Landing waar de o-zo-boze koningin Cersei het lichaam wordt gebracht van haar vergiftigde dochter, en voor het eerst in zes seizoenen slaat haar woede niet om haar heen, maar naar binnen toe: ik ben een monster, zegt ze tegen haar broer/minnaar Jaime, ik verdien dit. Zo zelfreflectief is ze nog nooit geweest.
Het tweede moment vindt plaats ergens in de bossen noordelijk van Winterfell, als de ontsnapte Sansa Stark de eed van Brienne of Tarth accepteert. Wel zo beleefd, aangezien Brienne net het groepje Bolton-soldaten in mootjes heeft gehakt dat Sansa achtervolgde. Maar de formaliteit waarmee de eed tussen de twee vrouwen wordt afgelegd, heeft iets plechtigs, alsof Sansa hiermee de plicht op zich neemt de rol van haar moeder op te volgen (aan wie Brienne eerder een eed zwoer).
En het derde was het slot van de aflevering, waarschijnlijk de grootste mond-open-vallende scène tot nu toe. In haar slaapkamer in Castle Black kijkt de rode priesteres, Melisandre (Carice van Houten) in de spiegel. Ze trekt haar kleren uit, aanschouwt haar strakke, jonge vel, ontdoet zich vervolgens van haar sieraden – en verandert in een oude, stokoude vrouw. Ze verbreekt haar betovering. Ze loopt naar haar bed, en slaat de dekens open en gaat liggen, met haar gezicht naar de muur toe.
Alle drie zien ze niet wat ze willen zijn, maar wat ze echt zijn. Sansa, die er altijd van droomde om koningin te worden, ver weg van haar noordelijke provincie, accepteert dat ze alleen in het noorden een politieke kracht is. Daar ligt haar lot, wat het ook mag zijn. Cersei, die altijd de hele wereld de schuld heeft gegeven van alles wat haar mis zat, accepteert dat zij de kwade kracht is, dat zij zelf het monster is dat haar achtervolgt. En Melisandre, de rode priesteres, lijkt te accepteren dat nu Jon Snow dood is alle visioenen die ze in het vuur heeft gezien niet waar zijn. Ze accepteert haar desillusie.
Game of Thrones wordt sinds het eerste seizoen beschuldigd van seksisme, van gratuit naakt, van net even te enthousiast gefilmde verkrachtingen. Vrouwonvriendelijk. Misschien (al zijn de billen van Michiel Huisman ondertussen zo vaak in beeld geweest dat ook de vrouwelijke kijker zich bediend moet voelen), maar het speelt zich af in vrouwonvriendelijke tijden. En als je kijkt naar welke hoofdrolspelers er nu nog over zijn – Melisandre, Cersei, Sansa, Arya, Daenarys, Brienne – zijn dat allemaal vrouwen die hun eigen lot claimen, hun eigen pad kiezen. Mannen zijn niet allesbepalend.
Dan de grootste cliffhanger uit de serie tot nu toe. Is Jon Snow dood of niet? Of liever: zijn Night’s Watch-soldaten staken hem dood in de laatste aflevering van het vorige seizoen, maar is hij écht dood, kan hij nog met magie tot leven worden gewekt? Er zijn twee mogelijkheden, al naar gelang je een optimist of een pessimist bent. Voor de pessimisten: de kameraden van Jon Snow, onder leiding van de Uienridder Davos, ontfermen zich over zijn lichaam. Davos wil contact zoeken met de Wildlings om een alliantie te smeden, Edd wil wraak op de verraders in de Night’s Watch, Melisandre gaat verslagen terug naar haar kamer. Maar niemand van hen lijkt zich af te vragen of Jon Snow – zoals heel internet speculeerde – weer tot leven is te wekken. Misschien is hij dat dus ook niet, en is dood deze keer echt dood. Ze accepteren zijn dood. Geen Lord of Light die daar iets aan lijkt te kunnen doen.
Voor de optimisten is er Jaime Lannister. De rouwende Cersei verwijst naar de heks die haar decennia geleden voorspelde dat ze al haar kinderen zou zien sterven. Fuck de heks, zegt Jaime, voorspellingen betekenen niets! Maar Cersei gelooft dat niet: zij – en wij, de kijkers – weten dat alles wat de heks voorspelde is uitgekomen. Visoenen zijn wel degelijk waar. Dus wat zegt dat over het visioen van Melisandre, dat ze Jon Snow zag vechten en zegevieren voor de poorten van Winterfell?
Voorlopig wordt die spanningsboog nog niet opgegeven.
Game of Thrones is elke maandagavond te zien om 20.30 uur op HBO