Tonada De Ordeño (‘het melklied’) is een parel uit de Zuid-Amerikaanse folklore. Oorspronkelijk zongen Venezolaanse boeren het lied om hun koeien rustig te houden tijdens het melken. De versie van Soledad Bravo uit 1974 van haar album Cantos de Venezuela is subliem. Bravo’s keel is zowel in staat een legioen revolutionaire guerrillastrijders te motiveren, als een slaapzaal vol recalcitrante kinderen in slaap te sussen. Uit haar mond klinken de eerste regels – ‘noche oscura y tenebrosa, préstame tu claridad’ (‘donkere en sombere nacht, schenk me je helderheid’) – als een stille oorlogsverklaring.
Wanneer Silvana Estrada – 24 jaar oud – diezelfde woorden zingt voelt het als een afscheid. Een afscheid van het verleden, of specifieker: een afrekening met de pijn van wakker worden in een leeg bed. In een filmpje op internet zingt Estrada het lied op de veranda van de werkplaats van haar ouders. Het licht van de Mexicaanse zon trekt een lange schaduw. Er staat een handvol vrienden in de deuropening achter haar. Iedereen draagt pastelkleuren. Papa Estrada pingelt zachtjes mee op de contrabas. Tijdens het laatste refrein – ‘mariposa, mariposa, mariposa’ – gaat er daadwerkelijk een vlinder op de microfoon zitten.
Een vlinder staat doorgaans symbool voor een nieuw begin, maar op haar debuutplaat Marchita is Silvana Estrada daar nog niet aan toe. Elf nummers lang neemt ze ons op sleeptouw langs de verschillende gedaantes die liefdesverdriet aanneemt. De plaat is doordesemd van emotioneel getouwtrek en wispelturigheid, geregisseerde details en fijnbesnaarde stiltes. Estrada charmeert met haar ongeveinsde tristesse. Ze laat haar stem vrij om rücksichtslos toonladders op te klimmen en af te springen. Vocale acrobatiek die niets met ijdelheid te maken heeft, maar alles met de hoop en de wanhoop die een break-up veroorzaakt.
Soms klinken de composities als madeliefjes waar alle blaadjes van zijn afgeplukt. Eerdere versies van Te Guardo en Sabre Olividar verschenen op de EP Primeras Canciones met meer bombast. Op Marchita doemen ze op zonder modieuze tierlantijnen. Enkel gehuld in de warme melancholie van Estrada’s cuatro (haar kleine viersnarige gitaar) en bijgestaan door een strijkkwartet. Op Casa horen we op de achtergrond keukengerei kletteren. Tuimelkruid in de vorm van een verdwaalde blazer. De wind ruist heerlijk door de opname heen. De platen en boeken worden verdeeld en in verhuisdozen gestopt. Het strijkkwartet zwelt aan. De ongemakkelijke kus op de wang buiten op de stoep. Het vaarwel. De fantoompijn.
Estrada sluit af met La Enfermedad Del Signo, een instrumentaal stuk, dat enkel wordt ingeleid door een orgel en een trompet. Alles wijst op een laatste saluut, maar de melodie van het stuk sluit haarfijn aan op Mas O Menos Antes, het nummer waarmee de plaat begint. We zijn terug bij af. De symboliek van de vicieuze cirkel van een giftige relatie subtiel uitgebeeld, zonder er ook maar één woord aan vuil te maken. De cover van Tonada De Ordeño staat weliswaar niet op de plaat, maar had ook niet misstaan als afsluiter. De vlinders, een nieuw begin. Het was haar gegund.
Silvana Estrada, Marchita