Vluchtelingen protesteren in Tunis

Op een zaterdag in april maakte Abdul Rasoul (41) van plastic en een donkerrode wollen deken een afdakje voor zijn gezin met twee kinderen. Het was de laatste in een aaneenschakeling van provisorische onderkomens, van elkaar gescheiden door strakgespannen lakens. Bijna twee maanden later blokkeren de tentjes nog steeds de ingang van het grijze gebouw in Tunis van vluchtelingenorganisatie unhcr, vlak bij het luxehotel Barceló Concorde.
Inmiddels is de Soedanees uitgegroeid tot de informele leider van de ruim tweehonderd protesterende vluchtelingen, voor het merendeel afkomstig uit Afrika onder de Sahara. ‘De unhcr moet ons beschermen, daar zijn ze voor. In Tunesië zijn we niet veilig, we willen geëvacueerd worden’, zegt Rasoul, half onderuitgezakt op een groot tweepersoonsmatras.In 2013 vluchtte hij met zijn gezin uit Darfur naar Libië. Na het oplaaien van de Libische burgeroorlog in 2019 stak hij met hulp van smokkelaars de grens naar buurland Tunesië over. ‘De unhcr laat ons als zwerfhonden op straat slapen’, zegt de slanke veertiger.

Jarenlang woonden de meeste protesterende migranten in een van de overvolle vluchtelingenkampen in de buurt van Zarzis, 560 kilometer ten zuiden van Tunis bij de grens met Libië. Zelf zat Rasoul met zijn gezin in een huurhuis van unhcr. Eind december begon de organisatie ineens families uit de opvang te zetten. Eind januari stonden ze voor Rasouls deur.

Op zijn smartphone toont hij het briefje, het unhcr-logo in de linkerbovenhoek. ‘Volgens de procedures van unhcr heeft u vijftien dagen na de betekening van deze kennisgeving om het asiel te verlaten’, staat er in het Engels, Frans en Arabisch. ‘U krijgt 250 dinar (77 euro) per maand gedurende drie maanden als toelage.’

Van de ene dag op de andere belandden tientallen families, die volgens de Tunesische wet geen rechten hebben, op straat. Uit protest togen ze begin februari naar het unhcr-kantoor in Zarzis. Toen daar arrestaties dreigden, besloten ze naar het hoofdkantoor van unhcr te verkassen. ‘We hebben geld bijeengesprokkeld voor de reis naar Tunis’, vertelt Rasoul. Maanden later zijn ‘de media’ hun laatste sprankje hoop. ‘Zal ik het verhaal voor de Nederlandse televisie vertellen?’ vraagt hij hoopvol.