Athene – ‘Eerst voetbalde ik voor de lol’, vertelt de Afghaanse Shakiba (22), ‘maar nu wil ik steeds beter worden.’ Pas na toestemming van trainer Mary onderbreekt ze haar dribbeloefening om langs de lijn een paar vragen te beantwoorden. Sinds drie jaar woont ze in Griekenland, waar het leven niet altijd makkelijk is, maar waar je als vrouw wel alleen met de metro naar voetbaltraining kunt reizen. Twee keer per week komt ze naar het veld dat de gemeente gratis aan Hestia FC beschikbaar stelt.
Tijdens haar werk bij een ngo ervoer oprichtster Katerina Salta, die zelf meevoetbalt, de impact van sportprojecten op het leven van gevluchte mannen en kinderen. Ze zag hoe sport hun weerbaarheid, zelfstandigheid en sociale leven vergrootte. Voor gevluchte vrouwen bestond zoiets niet, dus richtte Salta haar eigen team op. Hestia FC is vernoemd naar de oud-Griekse godin van huis en haard: de beschermvrouwe van een warme en veilige plek.
In juni won het team de Global Goals Cup in Kopenhagen, een toernooi ter promotie van de zeventien werelddoelen van de Verenigde Naties. Hestia speelt voor Werelddoel 16 – vrede, veiligheid en rechtvaardigheid – en mocht als Europees kampioen meedoen aan de mondiale versie. Die vond vorige maand plaats tijdens de VN-vergadering in New York, maar Shakiba en de meesten van haar teamgenoten waren er zelf, net als in Kopenhagen, niet bij. Ze mogen niet reizen, dus Griekse vrijwilligers namen hun plaats in. Een dilemma, erkent Salta. Ze koos ervoor om toch aan de internationale toernooien mee te doen, juist om aandacht te vragen voor de beperkingen en onzekerheden die voor haar voetbalsters dagelijkse realiteit zijn.
Vooraf namen ze een filmpje op dat de vrijwilligers in New York vertoonden. Salta vertelt welke boodschap ze moesten uitdragen: hoe het voetbal hun leven veranderd heeft en hoe graag ze zelf hun talenten hadden willen tonen in New York. De speelsters zijn afkomstig uit onder meer Afghanistan, Irak en Syrië, en het merendeel had hiervoor nog nooit een bal aangeraakt. ‘Voetbal is vrijheid’, zegt Shakiba voordat ze het veld weer op rent. Ze woonde zoals veel Afghaanse vluchtelingen lange tijd in Iran en in Athene besloot ze om niet langer een hoofddoek te dragen.
Het team is een soort familie, benadrukken de spelers, van wie sommigen in hun eentje naar Griekenland kwamen. Ook buiten de trainingen om zoeken de vrouwen elkaar op. Wat ze dan gaan doen? Voetballen in het park natuurlijk.