Een mens weet niet waar hij weeër van wordt: van de strapatsen van een populair-wetenschappelijke goeroe, die zo succesvol leed in goud veranderde dat hij de vraag van geldruikende opdrachtgevers en troostvragende lezers niet bij kon benen en aan het kopiëren sloeg; van de kleffe redeneringen die hij ophangt om zich te rechtvaardigen;of van de wijze waarop een zich boven dit alles ver verheven voelend dagblad zich verlaagt tot het niveau van de yellow press.
De pest is dat het blad, waarvan de voorpagina zich buiten het lettertype toch al steeds minder onderscheidt van de geminachte populistische grote concurrent, zoveel zinnigs en fraais bevat dat ik niet zonder kan. Of denk te kunnen. Bovendien, van nature conservatief, hecht ik aan rituelen. Zoals ontbijt met beschuit, Fens, Van Setten en vele anderen. Hier ligt het grote verschil met de televisieverleiding van de commerciëlen. Mijn hoofdredacteur maakte het vorige week met een late heiligverklaring van Mart Smeets wat al te bont. Diens Wichtigmacherei, extra gênant vanwege de brullende toon waarmee hij bescheidenheid en betrekkelijkheid predikt, verheft hem tot de Eregalerij der Opgeblazenen. Maar ik deel Van Amerongens gevoel: Sport7 is van een zo adembenemende leegte en smakeloosheid dat Studio Sport een heilige glans krijgt en dat de veelkleurige folder van de Amsterdams kabelexploitant A2000, waarin het Pluspakket wordt aangeboden, ongelezen bij het oud papier kan. Hopelijk puilen de papierbakken in alle stadsdelen uit. Ik kan twintig gulden per maand missen, maar ik verdom het. Dus zal ik menig wedstrijd missen. Het went al aardig, want ik blijk een gewoontedier dat een verplaatst en voetbalarm Studio Sport nauweijks meer bekijkt, terwijl de eindeloze samenvattingen van middelmatige wedstrijden bij Sport7 tot wild gezap en uiteindelijk tot vertrek leiden. Ondanks Koos Postema, die de bagger van allure moet voorzien. Ondanks Rik Zaal.
Rik Zaal? Ook ik wist niet wat ik las toen diens naam opdook in KNVB’s eigen programmaboekje. Had ik er niet gif op kunnen innemen dat deze ridder van de elitaire smaak, kruisvaarder tegen de korte broek bij heren, vakantieman voor het anti-massatoerisme, donderpreker tegen de verloedering van de media, hater van het klootjesvolk en deszelfs geliefde sport in het algemeen en voetbal in het bijzonder, liever dood gevonden wilde worden dan ooit? Maar nee.
Ach, de publieke omroep is ook een bende en een strikte scheidslijn met de commercie is allang niet meer te trekken, net zo min als tussen elite- en populaire cultuur. Maar er zijn grenzen. Dacht ik. Om de verwarring te vergroten: voor mij alleen al geen Pluspakket, omdat Sport7 nooit zo'n prachtige voetbaldocumentaire zal maken als Hard Gras/Henk Spaan deed met Voetbal redt Zuid-Afrika. Voor… Veronica.