Ze treffen elkaar op de begraafplaats waar hun zoontje Jacob ligt. Jong gestorven door een verkeersongeluk. Zij heeft, horen we later pas, de macabere aanleiding om hier samen te komen uit haar duim gezogen. Ze moest wát. Hij liet immers niks meer van zich horen. Zij heeft het tranendal over dat dode kind gekoloniseerd en er een hek omheen gezet. Hij wil het vooral een plek geven, maar hij weet bij god niet hóe. En daar zijn ze nu. Murw van rouwpijn die maar niet weg wil.
De dialoog Gif van Lot Vekemans is op dit moment vermoed ik het meest gespeelde Nederlandse toneelstuk. Want over de hele wereld te zien. Tot in China aan toe. Hier zijn het twee mannen die samenkomen. Jongens eigenlijk nog. Althans allebei met een jongensachtige vitaliteit onder de gelooide huid van hun verdriet. Philippe Lemaire en Carl Hoogvliet bewegen kalm rondom een statige zwarte piano. In minder dan geen tijd ben je door hun heldere spel de coördinaten van een heterostel volledig kwijt. Zonder er geforceerd twee homo’s voor in de plaats te schuiven. Eva Lemaire (regie en bewerking) heeft alle neveninformatie die van de plotlijn afleidt streng geschrapt. Hier staan twee menselijke tijdbommen tegenover elkaar. Die alleen nog maar in zichzelf kunnen exploderen. En wij zitten daar onthand bovenop.
Waar zijn we? In Rotterdam. In het cafétheater van het toneelensemble Mooi Weer & Zo dat onder de bezielende leiding van Eva Lemaire op een steenworp afstand van het Centraal Station repertoire brengt. Ze doen dat al een tijd. Ik ben er sinds kort vaste bezoeker. Lemaire en haar spelers kennen elkaar van de Toneelacademie Maastricht. Slimme en sterk bewerkte highlights uit het wereldrepertoire brengen ze. Te ondergaan onder het genot van een goed glas en heerlijk eten. In een ruimte die binnen een beperkt aantal vierkante meters aanhoudend wordt verbouwd en vertimmerd.
Het ensemble is klein. Johan Simons regisseert hier ook, als gast, net als Bart Kiene. Ze hernemen deze maanden een paar sterke titels uit het vorige seizoen. Komende nazomer volgt Romeo & Julia in een bewerking door Tom Blokdijk, gespeeld in de binnentuinen van de Gravendijkwal. Dit najaar komt Elsie de Brauw in Tsjechov spelen. Qua ambitie zijn Eva Lemaire c.s. niet van het benauwde.
In de intens droevige slotscènes van Gif krijgen Philippe Lemaire en Carl Hoogvliet vleugels en iets onzegbaar zachts, zodat je hart in je keel gaat kloppen. Dat heeft alles met zingen te maken. Verklappen we verder niet. Ga maar kijken.
Hij1:_ Het is oké. Voor nu wel.
Hij2:_ Kan ik iets voor je doen?
Hij1:_ Nee. Ik zou niet weten. Niks waarschijnlijk.
Hij2:_ Kan ik helemaal niks voor je doen? Nu. Op dit moment.
Hij1:_ Me vasthouden misschien.
En dan staan ze daar. In de schemering. Tussen requiempiano en maagdenpalm.
Gif, nog t/m 14 april, daarna Freule Julie (naar August Strindberg) en Pensioen (naar Thomas Bernhard), reserveren: mooiweerenzo.com