Behalve de fles is aan een fles Laderas de El Sequé alles gek. Moeilijker te zeggen waar het mee begint. Voorlopig het woord pinoso. Op het etiket.
Behoefte om meteen de betekenis te investigeren maar ook de neiging om dat uit te stellen.
Wie wil drinken, zal openen. Verschijnt onder zijn dorstig oog de kurk en die kurk is lila. Dubbel lila. Half purper mag je ook zeggen. Zwarte wijn onder purperen kurk. Van eerlijke kunststof. De toekomst, waar het verleden schuld aan is. Bewaar uw kurken, ze worden geld waard. Er zijn al restaurants die ingelijste kurken aan de muur hebben. Wees er nu eens tijdig bij.
De marmergepenseelde, de behaaglijk geschubde, de zachtaardig gepatroneerde, de dameslippige kurk. Morgenrozenhout, als dat woord niet al eerder gebruikt was. Mag losgewurmd nog even blijven leven. Blijft liggen op de plooi in het tafelkleed en geeft de wijn daarboven een violet stoffige ondergrond. De geur, op voorhand. Zachtaardig suikerwerk. Een zweem van suikerbietenstroop.
Boven het glas heel anders dan aan de hals. Van de fles.
Op het etiket aan de achterkant het alcohol gehalte. Ook al niet zo gewoon. 13,5 %. Vinotinto is een vierlettergrepig woord geworden. Laderas de pinoso.
Het zullen wel weer lange hoge pijnboombomen zijn. De fles zelf, het glas, is groen en bij verder leegdrinken wordt hij steeds groener. Er zijn redenen genoeg om vandaag te drinken, zoals elke dag. Eén enkele is genoeg: de geboortedag van de vrolijke tachtigjarige. Daarbij schermutselende herinneringen aan Alicante zelf. Ik proef, her- en verproef. Een lippenbeer waardig. Voor de voor alles aanspreekbaren: geur van vossenstaarten en daaronder.
Achterop, op een daartoe geplakt extra etiket, staat dat wij er réglisse in moeten proeven. Zoethout, en traditioneel Chinees medicijn. Wisten wij. Dat zon stokje, een punt eraan geslepen en een etmaal in de aars meegedragen, zowel plotseling opkomende duodenische als ook maagklachten doet verdwijnen.
Dichtbij, het is ons vak.