Tien jaar later is ze blond zoals Gloria in Gloria, John Cassavetes’ meesterlijke misdaadfilm uit 1980. Ze loopt zelfs zoals Gloria: agressief en frenetiek alsof ze elke seconde op het randje leeft. Daarom snauwt ze zo’n agent in uniform, die het durft goedemorgen te zeggen, toe: ‘Fuck you!’ Deze vrouw, Elisabeth, is fenomenaal om te zien, juist omdat je weet dat ze zacht vanbinnen is, zoekende naar tederheid en menselijkheid. Maar een ding blijft: de film van de Griekse regisseur Syllas Tzoumerkas is rauw.
Elisabeth wordt gespeeld door Angeliki Papoulia, bekend vanwege Dogtooth (2009) van Yorgos Lanthimos. Ze is politiehoofd in Mesolongi in het westen van Griekenland. De inwoners zijn straatarm. Sommigen werken in een palingfabriek waar ze nu en dan verwijzen naar de Engelse dichter Lord Byron die in 1824 in het stadje overleed tijdens de Griekse onafhankelijkheidsstrijd. Misschien omdat ze niets beters te doen hebben, storten de mensen zich behalve op de drugs- en pornohandel op vreemde rituelen zoals het naspelen van het bijbelse verhaal waarin Jezus het dochtertje van Jaïrus uit de dood laat herrijzen.
Zo’n wederopstanding is Manolis (Hristos Passalis) niet beschoren. Deze plaatselijke ‘muziekster’ heeft blijkbaar zelfmoord gepleegd door zich met een ketting aan een boom op het strand op te hangen. Maar Elisabeth, die in het stadje is sinds ze tien jaar geleden uit Athene werd overgeplaatst, weet: dit is moord.
The Miracle of the Sargasso Sea is een duistere film waarin de corrupte ziel van de personages bloot komt te staan onder de Griekse zon. Samen met zijn zus, Rita (Youla Boudali), is Manolis betrokken bij een verschrikkelijke zaak: seksueel misbruik en drugshandel. Elisabeth ontdekt dat eerste via gevonden beeldmateriaal. Bizar is dat regisseur Tzoumerkas de seks vervolgens laat zien, hardporno-stijl. Nog vreemder is dat hij het idee in het hoofd van de kijker plant dat het niet allemaal ellende is wat er gebeurde tussen de deelnemers aan de orgies: naakte lichamen vrij in de natuur en de tekst ‘de beste jaren van ons leven’ op een van de schijfjes. Elisabeth – ze is ook ónze redding – gelooft hier niets van.
Ze is fascinerend. Het kan niet anders of Tzoumerkas heeft het zo bedoeld dat Elisabeth een hommage is aan Gena Rowlands’ onvergetelijke personage in Cassavetes’ Gloria. Behalve in dat blonde haar vinden beide vrouwen elkaar in hun worsteling om te overleven in de chaos van geweld gepleegd door mannen. Het is bijna alsof Gloria, die een innige band krijgt met een joch dat ze moet beschermen tegen de maffia, en Elisabeth, die een tienerzoon heeft van wie ze zielsveel houdt, gedwongen worden even meedogenloos te zijn als de monstrueuze mannen. In Sargasso Sea komt hier bij dat Elisabeth zich identificeert met de misbruikte Rita. Hoe te handelen? Gaat ze er hard in, dan wordt ze net als de mannen; blijft ze lief en nuchter, dan komen dezelfde mannen weg met moord. Elisabeth vindt een antwoord en na afloop kruipt ze bij haar zoon in bed om te knuffelen.
Te zien vanaf 2 juli