Parijs – Eind vorig jaar werd Nicolas Hulot, voormalig milieuminister en jarenlang populair presentator van het Franse natuur- en milieuprogramma Ushuaïa Nature aan de schandpaal genageld. Voor de camera’s van tv-kanaal France2 beschuldigden zes vrouwen hem van aanranding dan wel verkrachting in de periode 1989-2001. Onder hen een destijds minderjarige prijsvraagwinnares die werd uitgenodigd voor een radio-uitzending van de gevierde presentator. Na afloop zou hij haar in zijn auto tot orale seks hebben gedwongen waaraan ze na hevig protest ontkwam. Ze deed geen aangifte.
Net als de tolk van de Franse ambassade die Hulot met zijn filmploeg door de douane van Moskou had geloodst. Als dank werd ze op een etentje gefêteerd en daarna in de taxi door Hulot tussen haar benen betast: ‘Wie zou mijn aanklacht geloven? Hij was bevriend met toenmalig president Chirac!’ Fotografe Pascale Mitterrand, kleindochter van, maakte in 1997 een reportage op Hulots Corsicaanse buitenverblijf en zou ’s nachts door hem zijn verkracht. Zij deed zoveel jaar nadien wél aangifte. Haar aanklacht was verjaard en dat geldt ook voor de andere beschuldigingen. Het Parijse hof van justitie besloot niettemin tot een onderzoek om mogelijke aanklachten van recentere datum boven water te krijgen. Nicolas Hulot ontkent, noemt zich slachtoffer van een ‘lynchpartij’, maar heeft zich evenwel per direct uit het openbare leven teruggetrokken.
Hulot zou op dit moment geen politieke ambities koesteren, maar nog geen week later werd Matthieu Orphelin, woordvoerder van de Groene EE-LV die er op links in de peilingen het best voorstaat, uit het campagneteam gezet. Orphelin werkte jarenlang samen met Hulot en ‘hindert’ nu de partij. De affaire veroorzaakte hiermee in Frankrijk, waar in 2020 bijna elke vierde dag een vrouw door geweld om het leven kwam, direct politieke gevolgen op links. Gunstig voor politiek rechts, zou je denken. Toch nam president Emmanuel Macron voormalig milieuminister Hulot die in 2018 uit frustratie zijn kabinet verliet in bescherming met een pleidooi voor de rechtsgang tegen deze vorm van ‘inquisitie’.
‘Moeten we zwijgen? Zijn we gevaarlijk? Waarom wordt men bang van ons?’ reageerden de slachtoffers op de opiniepagina van dagblad Le Monde. Juist omdat Hulot zoveel sympathie genoot, meenden twee politicologen in dezelfde krant, had hij spijt kunnen betuigen en empathie moeten tonen jegens de vrouwen die hebben geleden onder zijn ongewenste intimiteiten. Hij had het verschil kunnen maken met al die andere verdachten op machtsposities die ontkennen.