De Amerikaanse onafhankelijke regisseur Anna Biller zet iedereen op het verkeerde been met haar nieuwste werk, The Love Witch. Of misschien niet iedereen, misschien speelt ze alleen met de verwachtingen van mannen, en herkennen vrouwen spontaan de boodschappen van Biller. Wie er een sekscomedy in ziet komt er bedrogen vanaf, want hilariteit wordt afgewisseld met bloedvergieten. En net als je er klaar voor bent om je te verkneukelen in een pastiche van Italiaanse horrorfilms van de jaren zeventig, slaat de toon om naar die van een jaren-vijftigmelodrama in Technicolor. De grote kracht van The Love Witch, deel van het Cinema Erotica-festival in EYE, ligt in dit jongleren met verwachtingen, in mijn geval die van een mannelijke kijker. Wat ik zie is dat Biller ernst en authenticiteit afwisselt met humor en camp. En dat haar film uiteindelijk een briljante, venijnige analyse is van de oppervlakkigheid van mannelijke begeerte.
Hoofdpersoon is Elaine (Samantha Robinson) die na de dood van haar man haar intrek neemt in een kamertje in een Victoriaans landhuis in een stadje in Californië. Daar blijkt dat ze heks is, wat huisbaas Trish nauwelijks lijkt te interesseren. Maar op mannen heeft Elaine een hypnotiserende werking. Ze hoeft maar te knipperen met haar wimpers of de mannen worden week in de benen, eerst literatuurprofessor Wayne en later Richard, echtgenoot van Trish.
Magie en melodrama zijn de bouwstenen van The Love Witch. Het gaat om seks, maar meer nog gaat het om ware liefde, en die is per definitie stormachtig. Elaine kan ermee omgaan. Maar geen man die haar begrijpt. Des te beter snapt zij de mannen. Neem Wayne. Eén potje stomende seks met Elaine en zijn wereld staat op instorten. Binnen een paar uur verandert hij van een sterke intellectueel in een zenuwwrak. You poor man, zegt Elaine, er is niets aan de hand, je ervaart alleen maar heel sterke emoties. Haar ironie snijdt diep, net als die van regisseur Biller. Wat ze zegt is niet dat mannen oppervlakkig zijn omdat ze alleen maar uit zijn op seks, we zijn zulke vlakke wezens omdat we de essentie van ware liefde – diepe, echte emoties – niet kunnen verdragen.
De vorm die Biller kiest om deze ideeën uit te werken weerspiegelt de intelligentie van de inhoud die ze brengt. In een interview met LA Weekly verduidelijkt Biller dat liefdesheks Elaine een amalgaam is van de mythologische sirenen en de glamourkoninginnen van het oude Hollywood die door make-up en belichting nieuwe incarnaties van de klassieke verleiders werden. Hoezeer mannen ook proberen zich te wapenen tegen deze vrouwelijke kracht (een van hen zegt: ‘Dat griezelige seksspelletje van je werkt niet bij mij, hoor!’), allemaal zijn ze kansloos. Grappig is dat ook sommige vrouwen hiervan gruwen, zoals Trish die zweert dat Elaine nog zal ‘branden’ vanwege haar verwerpelijke gedrag.
Uiteindelijk bewijst Biller met The Love Witch dat mannen totaal ongeschikt zijn voor de ware liefde. Om die reden moeten vrouwen zulke extreme maatregelen nemen, moeten ze mannen ‘leren’ hoe lief te hebben. Door sekstovenarij kan de mannelijke angst voor vrouwen worden afgebroken. Wanneer onze harten eindelijk opengaan voor de liefde, dán kunnen vrouwen met ons doen precies wat ze willen.
Te zien vanaf 1 juni in Cinema Erotica in EYE Filmmuseum in Amsterdam.