Op de hoes het gezicht van een jong meisje, Daniella’s Daze staat er. De titel: Slut. O jee. Op de achterzijde staat wie de cd hebben geschreven en geproduceerd. Bolland en Bolland. Mijn God, schrikt de luisteraar wakker, ik vond bijna muziek van Bolland en Bolland goed! Een plaat bedacht door de Willy en René van de Kerkhof van de popmuziek, bedenkers van concepten, de uitbaters van frisse bands. Bestaat Daniella wel? vraagt de luisteraar zich af. Straks is het de vervormde stem van Rob Bolland, die in het Engels zingt én op rijm: ‘U said I shouldn’t follow/ but that was hard to swallow.’
Het gevoelsleven van een jonge vrouw anno 1998 uitgelegd door twee oudere heren. Kom, moeten de broertjes hebben gedacht, laten we spannend doen. Tegenwoordig hoort alles een beetje hardcore. Dat levert lachwekkende teksten op. In het titelnummer Slut wordt gezongen van: ‘I’m sorry, so sorry/ to have to tie your hands behind your back/ but you were no good in the sack.’ De zangeres licht een en ander toe alvorens ze het deksel op de doodkist van haar ex spijkert: ‘You should have never called me slut.’
De broers zijn echt op dreef. ‘Jottum Ferdi, ik heb het!’ moet het door de studio hebben gegalmd. ‘Dan doen we ook een nummer over seriemoordenaars.’ Resultaat is ‘World of psychos’ waarin Daniella het bekende rijtje seriemoordernaars opsomt. Ze zingt: ‘Hey Ted Bundy you really had your way/ You were a regular loony/ Up in hell is were you will always stay.’ Alles op een toon van: ‘Net goed, gemene man.’
De cd Slut is perfect geproduceerd, maar kinderachtig bedacht. Saaie elektronische beats. Geen echte gitaristen maar een eindeloos herhaalde sample van korte riedeltjes. Daniella’s Daze verhoudt zich tot de meer vernieuwende, alternatieve popmuziek zoals een seksbeurs in de Utrechtse jaarbeurshallen tot een kinky party, vijf jaar geleden in een Amsterdams kraakpand. Daniella’s Daze is een beetje muziek voor kijkers van Sex voor de Buch.
Gelukkig is er ook Anouk. Zij liet haar cd produceren door twee van Neerlands oudste rockers: Barry Hay en George Kooymans van Golden Earring. Eigen liedjes en een keiharde stem. Haar debuut komt uit in zeker twintig landen. In Nederland heeft ze al tegen de tweehonderduizend cd’s verkocht en ze is voortdurend op MTV en TMF te zien.
Dat kan natuurlijk helemáál niet.
Blond, mooi en toch rauw. Een kruising tussen een spice girl en Axl Rose, de hysterische zanger van Guns ‘n’ Roses. Daarvan raakte popminnend Nederland even in de war. Zeker een concept, want wie mooi is, wordt gehuurd om in te zingen en te dansen. Wat dacht dat modepopje wel, met haar oubollige begeleidingsband. Anouk alternatief? Eerder platte, Amerikaanse stadionrock.
Inderdaad doet haar muziek hier en daar denken aan Jon Bon Jovi en zingt ze soms de achthonderdduizendste variant van een oud bluesrockmelodietje. Ondertussen is Anouk wel heel echt. Op Together Alone brult ze de longen uit het lijf en laat ze zich kennen als een uitermate krachtige zangeres.
Leuk hè, klinkt het dan vergenoegd. Zo'n lekker kittig ding. Of uit de mond van haar producers: ‘Een koppige kleine bitch, dat is ze’.

  • Travoltas - Modern World (My First Sonny Weissmuller Recordings). Echte jongensdroom. Bandje van vijf Hollandse jongens nam een cd op in New York onder leiding van Marky Ramone, drummer van de legendarische punkband The Ramones. En het lukt: de prettige snelle surfpop doet hun herkomst - Tilburg - geheel vergeten.
  • The Mavericks - Trampoline (MCA Records). Heel rustige Mexicaanse mix van country en rock begint met een heerlijk dromerig nummer. Des te harder komt het vervolg aan. Denk hierbij aan het ergste van het ergste dat in de jaren tachtig uit de Verenigde Staten kwam: de soloplaat van Miami Vice-ster Don Johnson.