‘Belgrado, 26 april 2009 Met ons gaat het heel goed. Gisternacht raakten ze onze commandopost voor de vijftigste keer. Een jubileum! Het glas boven de deur viel er weer eens uit. Weet je nog, tien jaar geleden, toen ze nog bommen en raketten hadden? God wat maakten die een herrie. Ik deed geen oog dicht. Nu schieten ze alleen nog maar houten pijlen af en wat speren. Weinig lol meer te beleven aan de oorlog. Zeker niet nu de stenen voor onze katapulten ook al opraken. Jammer hoor, dat de Russen en de Amerikanen elkaar nu aan het afmaken zijn. Schenken ze veel minder aandacht aan ons. Doodsaai. Is rond jullie eiland het water ook gestegen sinds Amerika aan het zinken is? Er is weer genoeg drinkwater na die regenbui van gister. En met het eten zit het ook wel goed. Er zijn weer sappige narcissen. Echt lente! Gisteren kregen we een heerlijke soep van stadsduif en onkruid. Mijn zusje Milica likte met plezier de borden uit. Wat is dat toch altijd een leuk gezicht! Morgen krijgt moeder het tweede deel van haar pensioen van 2004. Ze gaat het besteden aan eten, net als twee jaar geleden. Ze heeft een heerlijke katteham op het oog. Op school gaat alles zijn gangetje. De klassen worden steeds kleiner, maar dat bevalt me wel. We zijn nu met zijn zessen. Het lijkt haast of de straling de domsten eruit heeft gepikt. Het nachtleven is er een stuk op vooruitgegaan sinds we altijd licht hebben. De Derde Atoombom straalt nog steeds. Wel sloom dat ze de Vierde per ongeluk op Frankrijk hebben gegooid. Anders zouden jullie ook nachtlicht hebben gehad. En lekker kleine klassen.’ - Overigens: Al een maand geen Albanese e-mails meer ontvangen.