Ophef in Groningen. Een cda-gedeputeerde wil een proef gaan uitvoeren met muskusratten. De proef bestaat eruit de beesten, in een beperkt gebied, volkomen met rust te laten. Nu worden overal in Nederland muskusratten afgevangen, omdat de knaagdieren grote schade aanbrengen aan dijklichamen en walkanten. Dat werk wordt opgeknapt door rattenvangers en die kosten geld. Volgens de gedeputeerde zal de populatie eerst flink toenemen, maar na een jaar of twee weer aanzienlijk afnemen, door het ontstaan van een natuurlijk evenwicht. Vrijwel iedereen staat op zijn achterste benen. Collega-gedeputeerden, dijkgraven, rattenvangers, burgers die achter de dijken wonen.
Ik moet zeggen dat ik het ook een aparte actie vind. Immers, zelfs als na welk verloop van tijd dan ook de populatie haar natuurlijk evenwicht vindt, zal die populatie aangepakt moeten worden. Onduidelijk is waarom precies de cda-gedeputeerde de proef wil uitvoeren. Geldbesparing? Is hij lid van de PvdD? De ellende met muskusratten, zo zei een vanger, is dat ze voortplantingsgewijs bijna erger zijn dan de spreekwoordelijke konijnen. En denk maar niet dat een muskusrattengezinnetje genoegen neemt met één holletje, één toegangsgang en één ventilatieschacht, nee: vanaf het moment dat de kleintjes kunnen zwemmen, graven of lopen, gaan ze allemaal hun eigen gangen en holletjes maken.
De muskusrat in Nederland is als het konijn in Australië: als het aan hemzelf had gelegen, was-ie er niet. Aan het begin van de twintigste eeuw bracht een Tsjechische graaf er een stuk of wat mee uit Alaska, die hij gezellig liet zwemmen in zijn vijver en bijvoerde met wortels en aardappelen. De beesten waren bedoeld als nieuw jachtobject of bontleverancier (bisam). Binnen tien jaar waren er in een straal van honderd kilometer rondom zijn vijver twee miljoen. In 1941 werd de eerste muskusrat in Nederland aangetroffen. In 2006 waren er 439 rattenvangers actief, en de totale jaarlijkse kosten bedragen zo’n 31 miljoen euro. Op een gemiddeld aantal van 320.000 vangsten per jaar betekent dat 97 euro per dier.
Nou, ik ga echt geen waterkonijn eten in een restaurant als me dat bijna honderd euro kost. Misschien is het dát wat de gedeputeerde eveneens dwarszit?