Toch was het meest opvallende aan die bijeenkomst niet hoe opgefokt, maar juist hoe relaxed de aanhang van Trump was, in ieder geval in persoonlijk contact. Het was geen enkel probleem om door die massa te lopen en gesprekjes aan te knopen. Deze tegenstelling illustreert in een notendop het spel dat Trump met zijn aanhang speelt, zowel met zijn nieuwe thema van vervalste verkiezingen als met andere. Hij gebruikt voortdurend de hyperbool, zijn claims zijn over the top. Zijn aanhang voelt dat best aan. Maar het zijn niet de exacte claims, maar de thema’s die hij aansnijdt die resoneren bij zijn aanhangers. ‘We gaan de kartels het land uitzetten, folks, en ze komen ook niet terug.’
Terwijl we ons in Europa niet kunnen voorstellen dat iemand nog op Trump zou stemmen, is de waarheid dat hij sterke thema’s aanroert. Dat de politieke en de financiële elite veel te nauw verweven zijn, dat die elite haar eigen belangen boven die van gewone mensen stelt, dat de Clintons daar een verpersoonlijking van zijn, dat de meeste grote media op de hand van Hillary zijn. Al die dingen zijn simpelweg waar. Daarom kan hij ook alle ‘beschuldigingen’ van vrouwen op één hoop gooien en wegwuiven.
Daar komt nog een belangrijk motief van Trump bij om extreme dingen te beweren. De weg naar de overwinning in Amerikaanse verkiezingen is traditioneel om je eigen aanhang te activeren om te stemmen, die van je tegenstander te ontmoedigen, en de zwevende kiezer in te palmen. Trump doet iets anders. Omdat hij zo slecht scoort bij zwevende kiezers – zeker sinds zijn ranzige gesprek over aanranding werd uitgezonden – lijkt hij te proberen zwevende kiezers helemaal te laten afhaken, in de naarste verkiezingsrace sinds mensenheugenis. De drugstest die hij voorstelde van hemzelf en Clinton past daar precies in: iets wat ongelooflijk gênant zou zijn voor alle Amerikanen. En het werkt. ‘Als alle leugenaars en valsspelers je depressief maken, waarom zette je ze niet uit en zette je ons aan?’, vroeg een dj vanmorgen op een lokale radiozender in Connecticut. Een willekeurig voorbeeld van een massale neiging van Amerikanen om deze verkiezingen het liefst helemaal te vergeten.
Miljoenen mensen vol walging laten weglopen bij deze verkiezingen is wel een strategie die het al lage vertrouwen van Amerikanen in hun nationale politiek nog verder naar beneden zal trekken. Met het thema van vervalste verkiezingen plant Donald Trump bovendien al de woede van na 8 november – extreem onverantwoord in een land met een lange traditie van milities en eigenrichting. Er wordt steeds vaker stellig geschreven dat Trump de verkiezingen van 8 november al verloren heeft. Maar zelf lijkt Trump meer de kant op te willen van Simson: de tempel neerhalen als hij niet kan krijgen wat hij wil. De engste vraag is nog: heeft hij hiermee een nieuwe stijl te pakken van politiek in de 21ste eeuw?