Op artistiek niveau dan. Wie in de film speelt, dat bepaal ik. Hoe hij het speelt, dat valt ook onder mij. Of hij wel of niet een mal hoedje op moet, dat maak ik uit.
Ik ben eindverantwoordelijk. Als de film kut is krijg ik de schuld en als hij goed is, dan krijg ik de mooie recensies.
Om tot een mooie film te komen gebruik ik alle middelen. Ik jok ook wel eens. Beter gezegd, ik stel de dingen net even iets anders voor dan dat ze zijn.. Of ik laat informatie weg. Ter meerdere eer en glorie van de film, denk ik dan.
Soms wacht ik tot het laatste moment vlak voor de productie om de hoofdrolspeler te vertellen welke acteur hij tegenover zich krijgt. Dat doe ik dan alleen als ik weet dat de twee acteurs in kwestie en stroeve relatie hebben maar dat dat beter is voor de film. En ja, de gewenste omslag in de film die een omroepdramaturg of filmfondscommissielid graag in de film ziet ‘komt zeker in de film’. Niet dus. Ik leg ze later na de mooie recensies wel uit waarom dat ‘niet kon’. Mijn enige verantwoordelijkheid is uiteindelijk dat de film goed wordt. En dat is lopen over een slap koord. En als daar in het proces de hele tijd mensen aan dat koord gaan trekken of mijn handje vasthouden, dan haal ik misschien de overkant niet.
Dus ik sjoemel en shortcut me glimlachend de productie door en de ‘bedrogenen’ krijgen tijdens de première een extra schouderklopje.
Teun Gautier. De onlangs vertrokken directeur van De Groene ken ik ook als een doener. Hij is net als ik van: ‘Ik val aan, volg mij.’ Die mensen bestaan. Teun en ik zijn daar twee van. Van die types zijn er ook heel kwalijke varianten voorbij gekomen. Maar wij vallen meer dan mee.
We proberen altijd van alles. Het mislukt vaak maar net iets vaker lukt het. Zelden een balletje breed maar altijd aanvallend voetbal.
In mijn geval heeft mijn eigenzinnige optreden tot een aantal slechte tot erg slechte films geleid, maar al zeg ik het zelf: toch wel tot net iets meer goede. Mijn film Simon werd gisteren door de volgers van de internationale filmwebsite imdb tot beste Nederlandse film ooit uitgeroepen. (buigt voor applaus) Dat zou niet het geval zijn geweest als ik naar half Hilversum had geluisterd. Op uiteindelijk de VPRO na wilde zo’n beetje iedereen het script totaal ondersteboven keren of zagen er helemaal niks in.
Ook Teun Gautier heeft zo zijn resultaten behaald. De oplage is inmiddels meer dan anderhalf maal zo hoog.
Het bestuur van De Groene stond in de regel misschien wel in zijn recht om Teun Gautier weg te sturen omdat hij zonder derden daarover in te lichten een tijdelijke lening verstrekte aan een uitgever van een boek rond Edwin de Roy van Zuydewijn.
Een boek waar veel Oranjeklanten niet zomaar blij mee zullen zijn. Maar het hoeft ook niet zo te zijn dat iedereen blij is met alle boeken die er in Nederland worden uitgegeven. Dat is het mooie aan dit land en deel van zijn succesformule.
Zeker omdat De Roy tot voor kort een omstreden figuur was en zijn huidige status nog steeds niet fraaier is dan semi-omstreden. Maar zijn verhaal is relevant en roept de vraag op hoe het mogelijk is dat de ene burger een staatsorgaan kan gebruiken om de gangen van een andere burger na te gaan. Aangezien De Groene wel een iets dynamischer onderneming mag zijn dan een kantoortje van waaruit men een blad of een website uitgeeft. En bij een bredere media-oriëntering past wellicht ook het stimuleren van een boek over een brandbaar item.
Ik meng me niet in de discussie over de procedurele juistheid van de beslissing van het bestuur van De Groene. Ik zie ook dat het niet informeren van derden over Gautiers actie niet is zoals het eigenlijk hoort. Ik vraag me alleen af of wanneer het boek in kwestie over een ander brandbaar onderwerp als pedofilie of de megastallen was gegaan het bestuur van De Groene het dan niet met een goed gesprek of een berisping had afgedaan.