Het huwelijk

De entourage, de ceremonie, de gasten — het was van een smaak, werkelijk alles was verfijnd, intellectueel rijk en in cultureel opzicht van het allerhoogste niveau. Jawel, het huwelijk dat afgelopen weekeinde plaatsvond was waarlijk een droomhuwelijk. Het is niet mogelijk goed na te vertellen hoe mooi de bruid in haar bruidsjapon was. Al haar gasten heeft ze een beetje betoverd. Uit verschillende windstreken waren die gekomen: Londen, Parijs, Delhi, Berlijn, Islamabad; onder hen bevonden zich musici, acteurs, schrijvers en andere culturele kopstukken. Tijdens de ceremonie werden heilige hindoeteksten gelezen, een door Pablo Neruda vertaald gedicht van Tagore, Shakespeare, een Indische tekst, er was prachtige muziek. Helaas was dit huwelijk niet op televisie maar moeten we het doen met enkele aantekeningen uit de column van Bernhard-Henri Lévy om ons voor te stellen hoe Salman Rushdie en Padma Lakshmi afgelopen weekeinde trouwden.

Bevrijde gijzelaars ondergedoken

De beelden van de molestatie van vier Japanse gijzelaars staan nog op het netvlies, terwijl de Japanners inmiddels zijn vrijgelaten en teruggekeerd naar Japan. De ontvangst die hen daar wachtte was niet bepaald een Japanse versie van het welkom waarop Zeeland kort geleden Arjan Erkel trakteerde. «Jullie hebben gekregen wat jullie verdienen!» konden ze bij aankomst op het vliegveld lezen op een spandoek. «Jullie zijn de schande van Japan», stond elders te lezen als boodschap aan de burgers, waaronder een vrouw die naar Bagdad was getogen om er straatkinderen te helpen. De ex-gijzelaars worden zo stevig bekritiseerd en bedreigd dat ze het wijs hebben geacht onder te duiken. Volgens het okami-principe, de in het klassenloze Japan iets sterker ontwikkelde variant van het Hollandse «komt niet met de kop boven het maaiveld»-sentiment, hadden zij zich als individuen te ver verheven boven het groeps belang. Ook de Japanse regering noemde de ex-gijzelaars «roekeloos» en berekent ze zeshonderd dollar aan kosten voor luchtvervoer.

Dode dichters

Sterven schrijvers jonger dan andere mensen? Het antwoord kan volmondig «jawel» luiden, zo toont onderzoek van de California State University naar een kleine tweeduizend dode schrijvers aan. De onderzochte gevallen kwamen uit Noord-Amerika, Turkije, China en Oost-Europa en hun gegevens leveren het volgende lijstje op: dichters worden gemiddeld 62,2 jaar; toneelschrijvers halen 63,4 jaar; romanschrijvers 66 jaar en, het zal wellicht niet verbazen, non-fictieschrijvers zijn met 67,9 de langst levenden onder de schrijvers. Meer gegevens voor liefhebbers zijn terug te vinden in het periodiek Death Studies.

Moeten dichters zich nu zorgen gaan maken? Dat is maar de vraag. In The New York Times gaf een deskundige op het gebied, psychologiehoogleraar James W. Penne baker, zijn commentaar: «Het is gevaarlijker om publicerend dichter te zijn dan diepzeeduiker. Maar het is mogelijk dat als deze mensen geen poëzie zouden maken ze eerder zelf een einde aan hun leven hadden gemaakt.»

Catherine Deneuve

Haar schoonheid is ongenaakbaar. Van filmster is ze een type geworden. Mannen zien haar op gezette tijden in het café opdoemen uit de rooknevel: de oogverblindende, blonde, sterke, rechtschapen en intelligente vrouw van de wereld. Helaas, «de legende is aan diggelen», schrijft Le Figaro. Onder de titel À l’ombre de moi-même heeft Catherine Deneuve fragmenten gepubliceerd uit de dagboeken die ze bijhield tijdens het maken van enkele van haar grote films. Banaliteiten! Hersenspinsels van een zestienjarig schoolmeisje! Vergeleken hierbij is Marilyn Monroe een intellectueel! Voor de recensent van Le Figaro stortte een wereld in: Catherine Deneuve blijkt dom te zijn.

Vraag: is de recensent een man of een vrouw? Helaas, de recensie is ongesigneerd — overigens een typisch mannelijk trucje.

Nike Stüssy Dunk

En wat verhandelde Bas uit Amsterdam deze week via de internetsite van E-bay?

Een paar Nikes model Dunk Hi Plus B Stüssy. Kenny uit Australië bood er 580 dollar voor. De Nike Stüssy Dunks zijn dan ook wel collector’s items voor degenen die in Nike zijn. Ze werden in 2001 verkocht in Stüssy-winkels in New York, Los Angeles, Londen (waar Bas twee paar aanschafte) en Tokio. Behalve hun zeldzaamheid en zachte leer zijn ze vooral speciaal omdat hun Nike-swoosh is gemaakt van struisvogelleer.