Soedan versus Bernhard
Zaterdag 7 februari vroeg de regering van Tsjaad de internationale gemeenschap om hulp bij de opvang van meer dan 115.000 vluchtelingen uit Soedan. Het ging merendeels om vrouwen, kinderen en ouderen. Zondagavond deed een BBC-verslaggever dramatisch verslag en op de BBC-website noemt een Belgische dokter de situatie catastrofaal: «We missen de meest basale dingen: genoeg water, elektriciteit, hygiëne.» Zondag verschenen er geen Nederlandse kranten. Maandag gingen in NRC Handelsblad 10 artikelen geheel of gedeeltelijk over prins Bernhard. In de Volkskrant ook 10. Trouw had er 9, De Telegraaf en het Algemeen Dagblad allebei 7. En de Soedanese vluchtelingen? 0. Pas dinsdagmorgen verscheen er naar aanleiding van een geclaimde regeringsoverwinning op de rebellen één bericht: in Trouw.
Uit het nieuws
Een Israëlisch echtpaar bezoekt het Anne Frankhuis in Amsterdam. Daar ziet het op een videoscherm een afbeelding waarop Hitler wordt vergeleken met Sharon. Geschokt reizen de twee terug en trekken thuis aan de bel. Daar gaat het snel: grote verontwaardiging en Israël eist verwijdering. De Israël-correspondent van The Guardian noteert de reactie van president Moshe Katzav, die zegt: «Het is een gruwelijke tentoonstelling.» Minister Natan Sharansky zegt hierin nieuw bewijs te zien van Europees antisemitisme.
Bij de Anne Frankstichting is (nog) geen eis binnengekomen. Een woordvoerster legt uit dat het bewuste beeld komt van de anti-Israël-demonstratie te Amsterdam in april 2002. Het wordt vertoond in het kader van een al drie jaar lopende tentoonstelling over de vrijheid van meningsuiting. Door middel van een druk op de knop moeten bezoekers bij een reeks voorbeelden beslissen wanneer de vrijheid van meningsuiting dan wel het non-discriminatiebeginsel prevaleert. Dat het om een misverstand gaat, verklaart volgens de woordvoerster het feit dat de kwestie buiten de Nederlandse kranten bleef. De tentoonstelling blijft intact.
Blijft Blair?
In Engeland worden belangrijke vragen over de rechtvaardiging van de Irak-oorlog graag gereduceerd tot een simpel: blijft Blair? Nu de BBC een toontje lager moet zingen, gaan enkele grote schrijvers aan de gang in Authors Take Sides on Iraq and the Gulf War. Uit de aankondigingen valt op te maken dat Julian Barnes, Beryl Bainbridge, Harold Pinter, David Hare, Thomas Keneally en anderen zich voornamelijk bezighouden met het politieke lot van Tony Blair.
Overigens, wat gebeurde er na het Hutton-rapport eigenlijk met de weduwe van David Kelly? Zij blijkt nog woedend op het ministerie van Buitenlandse Zaken, dat de naam van haar man vrijgaf. Op een uitnodiging van Tony Blair, die haar een brief schreef en een ontmoeting voorstelde, ging ze nog niet in.
Biografie over Berlusconi
Tegelijk bij Penguin en de onafhankelijke Italiaanse uitgeverij Laterza verschijnt deze zomer een belangrijk boek over hoe Silvio Berlusconi zijn rijkdom vergaarde. Belangrijk, want deze biografie wordt geschreven door David Lane, de journalist die eerder maakte dat Berlusconi The Economist voor de rechter daagde.
Subsidie voor allen
De rijkste man van Engeland, Gerald Cavendish Grosvenor, Duke of Westminster, is goed voor bijna vijf miljard pond. Hij krijgt wel een beetje hulp bij het onderhoud van zijn landgoederen. Dit in de vorm van een geschatte 326.000 pond per jaar aan Europese landbouwsubsidies. De Britse liefdadigheidsorganisatie Oxfam berekende dat hoe rijker en groter de boer is, hoe meer Europese landbouwsubsidies hij krijgt. De Duke of Bedford, goed voor 370 miljoen pond, ontvangt naar schatting 382.000 pond per jaar aan Europese subsidies. Lord Iliffe (150 miljoen pond) zou 331.000 pond krijgen en Edward Douglas Coke, Seventh Earl of Leicester (70 miljoen pond) 245.000 pond. Samen ontvangen zeven van de rijkste Britten zo jaarlijks meer dan twee miljoen pond aan Europese landbouwsubsidies.
Te laat
In Ecuador ziet de overheid het structureel te laat komen van alles en iedereen als een nationaal probleem dat de economie bedreigt. Dus werd eind vorig jaar een grootscheepse campagne gestart die iedereen van het belang van punctualiteit moet doordringen. Inmiddels is echter duidelijk geworden dat de president zelf bij 76 procent van zijn afspraken te laat komt opdagen. Zijn perschef gaf als verklaring dat de president «een man van het volk is», die overal en altijd praatjes maakt met de mensen en met de allerarmsten. Daardoor loopt elke afspraak uit en komt hij altijd te laat op de volgende afspraak. De perschef kwam veertig minuten later met deze verklaring dan was afgesproken.