Weekdieren

Lustwarande, de jaarlijkse beeldententoonstelling in park De Oude Warande in Tilburg, viert haar tiende editie, maar de bezoeker wacht een koel welkom. Vlak na de hoofdingang plaatste de Duitse kunstenaar Lena Hanke twee glooiende wanden van blinkend aluminium, een ietwat intimiderende poort waar je ongeschonden tussendoor hoopt te kunnen glippen. Dat lukt, maar niet onopgemerkt, want bolle spiegels die hoog in de omringende beuken hangen reflecteren niet alleen de omgeving maar ook het kunstwerk zelf: je waant je bekeken – maar door wie, en waarom?

Van bovenaf blijken de wanden overigens meer sculptuur dan poort en hebben ze de vorm van ogen. Hanke ontleende ze aan Las Pozas, een jungletuin vol pagodes en surrealistische beelden, die de Britse dichter Edward James aanlegde in de bergen van Mexico, zijn persoonlijke Hof van Eden. Het aardige is dat de Oude Warande óók iemands paradijselijke wensdroom was, namelijk van prins Wilhelm von Hessen-Kassel, die het in 1712 liet aanleggen als lusthof. Het park is een van de weinige intacte sterrenbossen van Nederland, verdeeld in vier kwadranten in verschillende geometrische vormen, waardoor het padenstelsel een doolhof is. Het maakt Lustwarande tot tentoonstelling en speurtocht ineen.

De ambities van samenstellers Chris Driessen (artistiek leider) en David Jablonowski (beeldend kunstenaar) zijn niet gering: onder de titel Delirious willen ze een overzicht geven van de ontwikkelingen in de hedendaagse beeldhouwkunst, aan de hand van 25 kunstenaars, die bijna allemaal voor deze gelegenheid nieuwe werken hebben gemaakt. Die recente ontwikkelingen worden echter gekenmerkt door een grote diversiteit, zoals de samenstellers zelf ook aangeven. Een inhoudelijke leidraad levert dit dus niet op.

Ook stellen ze dat de ‘huid’ van de sculptuur hier centraal staat: in reactie op de hedendaagse beeldcultuur, die haast fluïde is geworden, mixen kunstenaars ‘ouderwetse’ materialen als klei, hout en marmer met de nieuwste kunststoffen, 3D prints en gevonden voorwerpen. Dit gaat zeker op voor iemand als Isabelle Andriessen, die een zeven meter lange sculptuur laat zien, getiteld Ivory Dampers: een chemisch gedrocht opgebouwd uit holle keramische vormen waar kristallen overheen groeien en vloeistof uit lekt, omhuld door een laag fiberglas. Een beeld als een levend systeem dat door de samenstelling van de materialen langzaam van textuur en kleur verandert.

Maar de meeste beelden zitten helemaal niet zo complex in elkaar en zijn bovendien een stuk opgewekter van aard. De 5 heads van Eric Sidner bijvoorbeeld stellen nog onontdekte weekdieren voor, maar zien er ook uit als suikerzoet snoepgoed. The Big Marble Bumpy Grumpy van Claudia Comte heeft iets van een klassieke Henry Moore, maar doet vooral denken aan een cactus uit een Looney Tunes-tekenfilm. Dropping the Ball van Camille Henrot is een bronzen beeld van een dik linkerbeen dat triomfantelijk op een voetbal rust. En dan liggen ergens tussen de bladeren nog Florian and Kevin van Sarah Lucas: twee enorme courgettes, een in brons, de andere in beton. Vrolijke vegetarische fallussen waar je gezellig met de kids bovenop mag klimmen.