Een sauna, een cafe (met alcoholhoudende dranken), een theetuin en een complete winkelpassage geven de zaak een winkelcentrumachtige allure. De Rabo-bank trad op als geldschieter. Het is de tweede bank (na de NMB, waarvan de leiding al zodanig in New Age-sferen verkeert dat men het hoofdkantoor in de Bijlmermeer liet bouwen naar de antroposofische richtlijnen van Rudolf Steiner) in Nederland die kennelijk kassagerinkel hoort in het Nieuwe-Tijdsevangelie.
‘De kunst van het zijn’, daar gaat het om bij Oibibio. Maar anders dan voorheen in de wereld van het occulte gebruikelijk was, hoeft dit niet meer gepaard te gaan aan Spartaanse discipline in vreugdeloos afgelegen boerderijen. Oibibio is schaamteloos hedonistisch, en daar zit dan ook de oorzaak van de vele verontwaardigde reacties op het fenomeen. De Amsterdamse binnenstad is inmiddels vergeven van posters waarop Oibibio in schrille bewoordingen wordt beschuldigd van de ‘totale verkwanseling van het New Age-gedachtengoed’. Grootschaligheid en commercie lenen zich niet voor de verspreiding van de heilsleer van madame Blavatsky, zo is het uitgangspunt van deze anticampagne, die volgens woordvoerster Yvonne Hoogeweegen van Oibibio het werk is van een rancuneuze ex-geliefde van een medewerker van het centrum. De kritiek snijdt historisch gezien in elk geval geen hout: de New Age-leer is nooit vies geweest van het grote geld, getuige de Zwitserse bankrekeningen van Jiddu Krishnamurti en de Rolls- Roycecollectie van Bhagwan.
Inmiddels zijn al heel wat bestaande New Age-initiatieven onder Oibibio-vlag gaan opereren. Zo hebben tal van yogi’s en andere medewerkers van het onlangs bankroet gegane Amsterdamse meditatiecentrum De Kosmos eieren voor hun geld gekozen en zich tot Oibibio gewend. Ook De Club van Schiermonnikoog, de New Age-denktank onder leiding van de gewezen NRC-redactiechef Jurriaan Kamp, heeft laten weten de toekomstige activiteiten gaarne bij Oibibio onder dak te brengen. Twee gangmakers van de Club, de astroloog Peter Delahay en de computer-ondernemer Eckart Wintzen nemen donderdagavond 16 juni alvast deel aan een Oibibio-bijeenkomst over ‘licht-filosofische en andere achtergronden in de reclame’.
De Schiermonnikoog-groep denkt volgens de laatste berichten over een ‘nieuwe werkmethode’. Geruchten dat de Club rondloopt met plannen om een ‘politieke beweging’ te entameren circuleren nog altijd. Ter indicatie welke richting het op zou kunnen gaan: in een recente aflevering van de clubkrant pleitte oud-minister van Financien H. J. Witteveen (VVD) - sinds jaar en dag enthousiast lid van de mystieke oud-Perzische soefi-orde - voor het totaal op de helling zetten van het sociale-verzekeringsstelsel, ter stimulering van het ‘zelfregulerend vermogen’. De banden tussen Ronald Jan Heijn en de Club van Schiermonnikoog zijn overigens al van oudere datum. Heijn organiseert sinds enkele jaren regelmatig een soort salonbijeenkomst waarbij vogels van divers pluimage, van sociale-dienstdirecteuren tot natuurgenezers, van gedachten wisselen over de sociaal-culturele en economische voorwaarden van de Nieuwe Tijd. Volgens een regelmatige bezoeker van die bijeenkomsten houden die ‘het midden tussen de ideeen van madame Blavatsky en Frits Bolkestein’.
Sinds de grote verzoening tussen Ed. van Thijn en Ernst Hirsch Ballin is nu elke hoofdrolspeler in de IRT-affaire van alle schuld vrijgepleit. Iedereen mag blijven zitten: van de verantwoordelijke ministers tot de gebeten honden in de Amsterdamse politietop, te weten hoofdcommissaris Nordholt en zijn rechterhand Van Riessen. De Tweede Kamer, die zich in de eerste editie van het IRT-debat van zijn allerlamlendigste kant liet zien, kan zijn ogen niet geloven en heeft verontwaardigd een tweede kans gevraagd. Te laat natuurlijk.
De enige partij die nu nog iets te vrezen heeft van de IRT-nasleep, is verrassend genoeg de pers. Onder hoge druk van politie en justitie buiten Amsterdam heeft de hoofdstedelijke procureur-generaal Van Randwijck een uitgebreid onderzoek van de rijksrecherche ingesteld naar de ‘lekken’ in het Amsterdamse politie-apparaat. In de zenuwoorlog tussen Eric Nordholt enerzijds en zijn collega’s in Utrecht, Haarlem, Kennemerland en de Zaanstreek anderzijds viel het op dat Het Parool in de figuur van misdaadverslaggever Bart Middelburg met de ene na de andere onthulling kwam over de betrokkenheid van het IRT met handel in drugs. Op die manier, zo meent de Utrechtse commissaris Wiarda, verdedigde Nordholt zijn eigen hachje. De kans dat Middelburg in de hitte van de strijd straks wordt gegijzeld om zijn bronnen kenbaar te maken, is niet ondenkbeeldig. Zo komt een van de weinige betrokkenen die er ondanks de vele politieke rookgordijnen toch in slaagde het ware - criminele - karakter van het undercover-rechercheteam te ontrafelen, straks mogelijk in het beklaagdenbankje te zitten. Een passend einde, dat wel.