‘Mijn sprookje is beter dan jouw sprookje.’ ‘Bij ons is de kip heilig.’ ‘Bij ons de straatlantaarn’, of: ‘Ik ben vroom omdat ik elke dinsdag drie uur op mijn hoofd sta’, ‘Mijn god kon over water lopen’, ‘Die van mij racet in een strijdwagen door het heelal’, ‘Die van mij gaf een boek aan een aartsengel’, ‘Die van mij schreef de regels op twee stukken steen en kon toveren.’

Grow the fuck up! Zou ik zeggen. Het zijn ver-zin-sels. Verzinsels waar de priesterkaste van welke religie dan ook baat bij had om de massa dom te houden en om arbeiders uit verschillende landen elkaar te laten afmaken.

Dat is een erg klassiek linkse stelling, maar ik ben dan ook van huis uit een linkse jongen en ik word tegenwoordig ook nog vaak bevangen door dat hippie-sentiment.

Vroeger leerden we thuis dat ras er niet toe deed. Tegenwoordig schijnt het er heel veel toe te doen. Opeens zijn mensen weer trots dat ze wit of zwart zijn. Iets waar ze geen fuck voor hebben hoeven doen. Net als voor nationaliteit. ‘O, ik ben een Duitser.’ ‘Joepie, ik ben een Turk.’ Nou. Leuk voor je. Echt een prestatie.

Het WK is bijna voorbij dus waar je vandaan komt doet er niet meer toe. Het spelletje is voorbij. Vlaggen opbergen en normaal doen. Get a life. Get a job.

Wij gaan de komende weken een film maken. We beginnen in Venetië en eindigen in Istanbul. We gaan dus over een stuk Europa, de Balkan, where ethnicity matters.

Daar zullen we als multikul-clubje wel vragen over krijgen. Waar komen we vandaan? Gelukkig heeft de nieuwe kleurobsessie in Nederland me hier een beetje op voorbereid en ik weet zowaar de etnische samenstelling van onze crew. Dat bedacht ik namelijk opeens tijdens de crewborrel. Want het is nu een dingetje, nietwaar.

Nu. Daar komt-ie. We zijn met zestien man. Acht daarvan zijn Nederlander. Zes van die Nederlanders zijn geen ‘kaas’. Twee zijn Hindoestaan, een Indo, een Molukse en twee Chinezen. Verder hebben we nog twee Hongaren, een Bosniak, een Serviër, een Spanjaard en een Italiaan in de aanbieding. De voertaal is Nederlands met charmante accentjes en tussen sommigen af en toe Spaans en Italiaans. Binnen dit clubje althans, want in de landen waar we doorheen komen spreken de lokale crew en cast Italiaans, Sloweens, Hongaars, Servo-Kroatisch, Bulgaars en Turks.

De film is Engelstalig. Een stukje Turks en Italiaans en een van onze Servische acteurs spreekt naast Servisch slechts Russisch.

Multikul-galore.

En dan nog even de samenstelling van de crew qua sprookjesboeken; want er schijnt opeens weer zoiets te bestaan als ‘religieuze afkomst’. Dus een mening over leven en dood die je vanaf je babytijd zou moeten onderschrijven.

Volgens die redenatie bestaat onze crew uit vier christenen, vier joden, drie moslims, twee hindoes, één boedhist en wat mengvormen.

Alleen gelooft geen van ons in sprookjes. Hoewel, ja eentje wel maar die is heel lief, dus die vermoordt je niet als je haar mening erover niet deelt. We zijn gewoon regisseur, geluidsman, cameraman, hoofdrolspeler of producent. Kleur of nationaliteit speelt bij ons geen rol. Geen hoofdrol, geen bijrol. Sorry. Wij doen niet mee aan die hysterie.

Het WK is voorbij. Wie naast het voetbal nog iets met vlaggetjes heeft is een kleuter. En film is grote-mensenwerk.

Zo ga ik het desgevraagd de mensen op de Balkan ook uitleggen.

PS: I forgot our Englishman.