Op de surfplank bleven de briljante invallen over elkaar heen tuimelen en een stompzinnig partijtje minigolf leidde nota bene tot een ingrijpende correctie van Einsteins relativiteitstheorie. Uiteindelijk zag ik in dat ik hulp nodig had, liefst van iemand die van denken weinig last had. Dus wendde ik mij tot een Strenge Meesteres. Het hielp. Al na drie zweepslagen stond mijn verstand stil. Het dreigde slechts een keer mis te gaan, toen ik mij een suggestie permitteerde over de meest effectieve wijze van bondage. De zweep striemde des te feller over mijn ontblote billen. En ik bepeinsde: Wie niet denken wil moet voelen. Of andersom. Mijn God, ik verval weer in mijn oude fout!
Rubriek
Wie niet denken wil…
Vergelijk mijn hersenen met topatleten. Je kunt het zo gek niet bedenken of ik heb het al eerder bedacht. Toch is dat niets om jaloers op te zijn. Werkelijk, ik ben eigenlijk de slaaf van mijn intelligentie. Daar moest deze zomer een einde aan worden gemaakt, besloot ik. Ik moest en zou de geestelijke luiheid leren kennen die ik vroeger bij anderen zo verfoeide. Eerst dacht ik het karwei (zoals alles) wel zelf te kunnen klaren. Het bleek ijdele hoop.
www.groene.nl/1995/32