Purtscheller was er al enige jaren van op de hoogte dat zijn naam hoog prijkt op de dodenlijsten van de bloeiende rauwrechtse scene in Oostenrijk. De voorheen aan het blad Profil gelieerde freelancer was diverse malen met de dood bedreigd vanwege zijn bemoeienissen met het proces tegen de beruchte fascist Kussel. Zijn onthullingen over de banden van de Oostenrijkse politie met neo-nazistische organisaties leverden hem een journalistieke prijs op, maar ook eeuwige haat in politiekringen. In september vorig jaar werd Purtscheller in Wenen op straat aangevallen door vier agenten. Die beukten en schopten erop los totdat de journalist voor dood bleef liggen; daarbij waren zijn knieschijven zodanig beschadigd geraakt dat hij nooit meer normaal zou kunnen lopen. Diverse organisaties die het Europese neo-nazisme permanent in de gaten houden, zoals Searchlight, hadden Purtscheller al gewaarschuwd dat zijn leven niet zeker was in Wenen. Die raad sloeg hij echter in de wind.
Het vermoeden dat de succesvolle extreem-rechtse politicus Jorg Haider op een of andere wijze bij de aanslag op de (lookalike van) Purtscheller is betrokken, wordt in antifa-kringen in Wenen veel gehoord. In het Oostenrijkse parlement hield Haider al diverse malen tirades tegen de bemoeizuchtige journalist. Inmiddels doet de politie van Linz er alles aan om te verdoezelen dat de kogels wel degelijk voor Purtscheller waren bedoeld, zo meldt het blad Profil. In de cover-up-poging heet het nu dat de moord het resultaat is van een afrekening in het homoseksuele milieu. Ondertussen is er in Oostenrijk en Duitsland sprake van een allengs bloediger wordend tegenoffensief van neo-nazi’s tegen de antifascisten. De ‘anti- antifa’s’ bedienen zich vooral van bombrieven. De cursussen hoe verdachte post te openen, vinden in antifa-kringen dan ook gretig aftrek.
Het bezoek van Angela Davis aan Nederland heeft deze week tot grote consternatie geleid in Amsterdam en omstreken. De legendarische activiste uit Amerika is hier te gast bij het Internationaal Informatiecentrum en Archief voor de Vrouwenbeweging (IIAV), maar wordt door die organisatie zo afgeschermd van de buitenwereld dat er hier en daar al beschuldigingen over discriminatie worden geuit. Al maanden voor de komst van Davis was het IIAV als een ware moederkloek in de weer met het programma. Alles diende tot in de puntjes te worden geregeld. Daar Angela had laten weten geen prijs te stellen op een gigantisch media-offensief rond haar komst, zette het organiserend comite zich aan een strenge selectie. Besloten werd tot een publiek interview, af te nemen door Stephan Sanders, die voor dit doel was benaderd door Ingrid Kluvers, hoofd redactionele opleidingen van uitgeverij VNU, de belangrijkste geldschieter van het bezoek. Sanders kreeg te horen dat de eer hem mede was vergund op grond van zijn getinte huidskleur, en had zich daarover al verwonderd. Het werd hem al wat zwaarder te moede toen het IIAV eiste dat de logistiek van het gesprek uitvoerig zou worden besproken met IIAV'ers. Sanders weigerde dat beleefd, verwijzend naar zijn lange conduitestaat op interviewgebied. Tot zijn verbazing kreeg hij vervolgens een week voor de komst van Davis te horen dat het feest niet doorging. Ingrid Kluvers had een circulaire doen uitgaan waarin stond dat het geplande programma- onderdeel ‘wegens te drukke werkzaamheden van de heer Sanders’ was komen te vervallen. Verbazing alom. Sanders: ‘Ik had het nog begrepen als een of ander radicaal-feministisch collectiefje uit Lochem zo'n streek zou leveren, maar van zo'n net bedrijf als de VNU verwacht je toch wat anders.’
Er bleek niet minder dan een ware IIAV-muur rond Angela Davis te zijn opgetrokken. Het collectief werd in alle ijver roomser dan de paus. Zo zocht het ook stad en land af naar een geschikte fotograaf voor het Davis- gebeuren. Fotopersbureau Hollandse Hoogte werd door de organisatie gepolst of het wellicht een zwarte fotograferende vrouw kon leveren. De apartheid leek even nieuw leven te worden ingeblazen.
Inmiddels is Angela Davis buiten het bereik van alles en iedereen. Alleen IIAV’s Ansje Roepman was de eer vergund haar te interviewen. Ook werd een uitzondering gemaakt voor dat bolwerk van blanke journalistiek bij uitstek, Nova. Zelfs haar Nederlandse uitgever Franc Knipscheer wist niet door de IIAV- muur heen te breken. Hij slaagde er naar eigen zeggen zelfs niet in om toestemming van de organisatie te krijgen om Davis’ boeken te verkopen aan het publiek bij haar twee lezingen. ‘Het leek me wel aardig om die boeken aan te bieden op de plek waar de schrijfster is, maar dat was kennelijk allemaal niet meer mogelijk’, aldus Knipscheer. ‘Angela Davis schijnt nu eenmaal niet zo graag een publiek figuur te zijn’, zegt de uitgever nog sportief.
Waarom vertrekt Ton Elias, de kroonprins der parlementaire journalisten, toch in vredesnaam naar het verzekeringswezen? Die vraag teistert momenteel zo'n beetje heel journalistiek Nederland, nu de gewezen Binnenhof-watcher zijn bakens heeft verlegd naar het voorlichtingswezen van de firma Aegon. Met de haar bekende warme medemenselijkheid wijdde de Volkskrant reeds een snerend stukje aan de getorpedeerde ambities van Frits Westers gewezen adjudant bij RTL4, maar de rest van journalistiek Nederland treurt oprecht.
Elias vertrok onlangs bij RTL4 na een levensgroot conflict met zijn chef Frits Wester, de jammerlijk gefaalde campagneleider van Elco Brinkman. Elias en enkele collega’s beschuldigden Wester van dubbele belangen: in zijn nieuwe functie als chef parlementaire verslaggeving bij RTL zou hij nog steeds aan het CDA- leibandje lopen. Hij zou onder meer kwetsende nieuwtjes over het reilen en zeilen in de CDA-top bewust uit het nieuws hebben gehouden. DE RTL- leiding koos echter de kant van Wester. Elias werd op non-actief gesteld en na een zwaar juridisch gevecht nog in het ongelijk gesteld ook. Elias verblijdde journalistiek Nederland vervolgens met een reeks diepgravende interviews bij de Amsterdamse lokale zender AT5, met onder meer Eric Nordholt en Roel in ‘t Veld. AT5-chef Irwin Kraal, zeer in zijn nopjes met de nieuwe aanwinst, probeerde het programma Elias aan de Amstel vervolgens te verkopen aan RTL, dat al eerder diverse AT5-programma’s en -presentatoren had overgenomen, zoals Max Pams De woestijn leeft. Elias kwam er echter niet in bij RTL. De leiding van de zender bleek zeer gekant tegen de persoon van Elias - hij was er persona non grata verklaard. Ook elders bleek men kopschuw geworden. Voor Elias, die ieder commentaar weigert, zat er blijkbaar niets anders op dan zijn heil te zoeken in het voorlichtingswezen. Ingewijden stellen dat Elias zeer verbitterd is geraakt door het totale gebrek aan solidariteit van collega- journalisten in de hoogtijdagen van zijn conflict met Wester en de RTL-leiding. Het zou zijn animo om verder te werken in deze bedrijfstak danig hebben ondermijnd. Another one bites the dust.