Dezelfde persoon stelt voor: ‘Robin Williams!’ Ook onacceptabel voor de komieken, die zich duidelijk ongemakkelijk beginnen te voelen. ‘Oké, dan Robin Williams op de dag van 9/11!’
De raddraaier is nu los. Bovendien heeft hij een maatje die schreeuwt: ‘Bill Cosby!’ De ordeverstoorders doen dit vaker. Het is tijdverdrijf, net zoals hun excursie op de late avond naar het dak van hun appartement in Boston vanwaar ze appels naar joggers op straat gooien terwijl ze schreeuwen: ‘Dit is je straf voor al dat trainen!’
Misschien is het in dit stadium belangrijk te melden dat een van de twee raddraaiers een teddybeer is. Genaamd Ted. En dat Ted kan praten en lopen en een bewustzijn heeft, net als een mens. De film is getiteld Ted 2. Het is een vervolg op een eerdere film waarin de ontstaansgeschiedenis van dit bijzondere personage wordt verteld. Blijkbaar kwam Ted (de stem van Seth MacFarlane, tevens regisseur van de film) als speeltje van John (Mark Wahlberg) lang geleden spontaan tot leven. Sindsdien zijn Ted en John onafscheidelijk en maken ze bij gelegenheid comedyclubs onveilig met hun verlangen naar politiek incorrecte humor.
Wilde grappen kenmerken ook MacFarlane’s geanimeerde series American Dad en Family Guy. Het episodische aan dit televisiewerk is terug te vinden in Ted 2, wat de film niet ten goede komt. Van een sterk verhaal is weinig sprake: als Ted met een oogverblindend mooie blondine in het huwelijk treedt, blijkt dat de overheid hem niet als een mens ziet, maar als ‘bezit’. Deze crisis noopt Ted en John een rechtszaak aan te spannen waarmee ze willen bewijzen dat de teddybeer wel degelijk een ziel heeft. Hiertoe worden ze bijgestaan door de aantrekkelijke advocaat Sam (Amanda Seyfried) aan wie John zijn hart verliest. Ook in het spel als boze geest is speelgoedfabrikant Hasbro die het plan opvat om Ted te kidnappen. De afloop is behoorlijk saai en voorspelbaar.
En toch, de magie van de film zit ’m in de foute humor, prachtig vormgegeven door het aanstekelijke spel van de acteurs die zichtbaar zo veel plezier hebben dat het niet zou verbazen dat er tijdens al dat wiet roken geen sprake is van rekwisieten, maar van echte stuff. De pop-culturele referenties, veelal betreffende jaren-tachtigfilm en -tv, hebben vaak een ondertoon van zelfspot. Dat geldt ook voor twee muzikale nummers, het eerste een hommage aan de jaren-dertigmusicals van Busby Berkeley, het tweede een romantisch lied gezongen door Seyfried als ze met Ted en John rond het kampvuur zit. Zo ontstaat in Ted 2 mooi een contrapunt voor de overdaad aan vulgariteit. Je kunt over alles grappen maken, zelfs over massamoord, zelfdoding of kindermisbruik, zegt MacFarlane met deze film, mits je dat doet als mens en met gevoel.
Te zien vanaf 13 augustus