Dat is een taak die operaregisseur Lotte de Beer zich heeft gesteld. Haar Nieuw Nederlands Operafront wil belangrijke opera’s uit het wereldrepertoire radicaal bewerken en op bescheiden schaal uitvoeren, maar met geïnspireerde jonge kunstenaars, zoals vormgevers Clement, die de grote thema’s van vroeger kunnen confronteren met onze eigen tijd.
Lotte de Beer is sinds enige jaren bijzonder succesvol als operaregisseur in het buitenland, maar ook bij De Nationale Opera, waar zij vorig jaar Hänsel und Gretel van Humperdinck liet spelen op een enorme vuilnisbelt. Zij zou daarmee gemakkelijk haar tijd kunnen vullen. Maar minstens één keer per jaar wil ze met het Operafront iets doen dat misschien veel kleinschaliger is, maar waar ze alle aspecten zelf in de hand kan houden. Dat leverde al een ontroerend eigentijdse La bohème van Puccini op, waarin de kunstenaars geen armoedzaaiers waren, maar verwende jongens, die er niet tegen konden als een meisje de dood onder ogen moest zien. En Mozarts Così fan tutte bracht ze als een sprankelende, maar niet oppervlakkige clownsvoorstelling.
Nu brengt het Operafront in het kader van het Grachtenfestival een zeer frisse La traviata met een dozijn musici van het Nationaal Jeugd Orkest, nieuwe arrangementen van Verdi’s goddelijke muziek door de jonge componisten Moritz Eggert en Jacopo Salvatori, een dj die een stevige beat aanbrengt onder de muziek en tijdens de changementen, en de sfeer van een wilde houseparty. Op een zeker moment wordt het publiek aangevuurd mee te zingen bij een van de bekendste melodieën: ‘Lala… lala lala, lalala…’ enzovoorts staat er op het scherm, waarop anders vrolijke partyfoto’s staan.
Toch blijven de belangrijkste aria’s intact, vooral Alexandra Flood is een in alle opzichten bijzonder fraaie Violetta met haar warme en glanzende sopraan. Jammer alleen dat de geluidsversterking af en toe een ongewisse en in elk geval veel te luide uitkomst geeft. Alessandro Scotto di Luzio is als haar geliefde Alfredo wat mijn oma een ‘lekker tenoortje’ zou noemen en televisiepersoonlijkheid Ernst Daniël Smid blijkt als diens vader een warme bariton te hebben en niet zo erg genuanceerd te acteren.
De verwarring tussen publiek, figurante en zangers is aangenaam groot. Het kleine orkest onder Steven Sloane laat af en toe verrassende klanken horen: van heel veel, soms rare blaasinstrumenten, gitaren, keyboard en klokkenspel bijvoorbeeld. De enscenering van Lotte de Beer is sterk in kleine details: Alfredo trekt zijn overhemd uit, niet om Violetta te verleiden, maar om haar bloedende knie te verbinden. Zij stoot hem af en trekt hem een seconde later weer aan. Toch is er nog iets meer aan de hand. De negentiende-eeuwse intrige (courtisane mag niet met een adellijke jongen trouwen) is door middel van geprojecteerde teksten uit hedendaagse sensatiebladen effectief naar nu vertaald en dat laat zien dat er misschien uiteindelijk toch nog niet zo heel veel is veranderd.
Traviata remixed in het kader van het Grachtenfestival t/m 18 augustus in Zuiveringshal West, Westergasfabriek, Amsterdam; grachtenfestival.nl
Beeld: Alexandra Flood als Violetta in Traviata remixed (Jeroen van Zijp)