Er is deze keer een voorspel in het Drentse Shakespearetheater te Diever. Dat begint al bij de lange rij voor de kaartjes. Een opdringerig sujet met een hoop bier op maakt nog net geen amok. Vanaf de eerste rij publiek dringt hij later door tot het podium in het midden van de enorme ‘kuil’, waarin wij, éénduizend mensen bij elkaar, kijken. De getemde feeks zit verder vol met knechten. Ze duiken op in alle soorten, maten en hoeveelheden, ze krioelen door elkaar als strontvliegen rond paardenhopen. Ze lijken zich in één scène zelfs off stage bijna bijbels wonderbaarlijk te vermenigvuldigen tot een massaal uitgevoerde zwart-witversie van Beaker uit het Muppet Lab. Wat ze in die hilarische scène vormgeven is de collectieve angst voor hun baas, het imponerende Machowezen genaamd Petruchio, de pikkenbroek die de feeks Katharina moet temmen. Een simpel rad van fortuin bepaalt aan het begin van de toneelonderneming wie vanavond de temmer speelt en wie de getemde. En deze keer, 24 uur na de door onweer verstoorde en vanwege te veel hemelwater stopgezette première, speelt Inge Wijers opnieuw de rol van Petruchio en Tim van der Molen die van Katharina. De omkering wordt door het lot in een split second besloten en vervolgens met bravoure en nog meer speelplezier van beiden, én met een grote dosis nuchterheid uitgevoerd.
De getemde feeks is immers ook een broodnuchtere screwball comedy. Petruchio zoekt een vrouw met pit, die zelf financieel ook wat inbrengt, maar die vooral kan helpen om zijn kwijnende landgoed overeind te houden. Hij zoekt een partnerschap. Petruchio is een vrije geest. Dus wat hem betreft moet dat een partnerschap tussen gelijken zijn. In zijn omgeving lopen louter sjacheraars rond, leugenaars. Enkelen hebben er zelfs een lange liegneus van gekregen. Die beroepsbedriegers huichelen zich een slag in de rondte over hoofse liefde (‘Ik gloei helemaal, ik sta in brand’), maar ondertussen jagen ze op lucratieve echtelijke verbindingen en fantaseren over de recht-op-en-neer-seks die erna komt als feestelijke bijvangst. Germaine Greer, feministe van het derde tot en met het negende uur, schrijft in haar essay Shakespeare dat beminnen weliswaar enorm leuk is als de weiden vol fleurige bloemen staan en de meisjes okselfris ruiken. ‘Maar huwelijken, dát is iets anders, huwelijken worden pas gemaakt wanneer de uil, de vogel van Minerva, zijn melancholieke roep over de donkere velden laat klinken en iedereen rillend tegen elkaar bij het rokend haardvuur kruipt.’ En dat is de sfeer van De getemde feeks. Het stuk is wel gesitueerd in romantisch Noord-Italië. Maar het speelt eigenlijk in Shakespeare’s ruige Engelse Midlands.
Jack Nieborg (vertaling, regie) houdt van de schwung van zijn huisschrijver en hij vindt er een glasheldere en messcherpe comedy-stijl voor in een feestelijke ensembleregie. Janco van Barneveld heeft voor al die huizen en straten waarin De getemde feeks zich afspeelt een decor van (letterlijk) dansende huizen en swingende steegjes ontworpen, door Hans Boven magistraal belicht. De Dieverse Nieuwe is weer sappig en mals als vanouds dit jaar.
De getemde feeks in Diever, t/m 23 september, aanvang 21.00 uur, ticketlijn 0521-594999, er zijn al 23.000 kaarten verkocht, maar de aanhouder wint