Het klopt om vier redenen niet, en die vier redenen heten: Larry Mullen jr., Adam Clayton, The Edge en Bono. Geen idee hoe de bassist van Coldplay heet, of de drummer. Dat is geen toeval: het geluid van de ritmesectie van de band is volkomen anoniem. Een uit duizenden herkenbare, invloedrijke, volstrekt unieke gitarist als The Edge heeft Coldplay met Jonny Buckland ook niet. En dan is er nog Chris Martin. Een sympathieke podiumpersoonlijkheid en ook live een voortreffelijk zanger, met een fraaie, soepele falset. Bovendien, en dat is het belangrijkste: Coldplay heeft in de vijftien jaar dat de band nu albums maakt een paar terechte wereldhits geschreven.
Er zijn twee problemen. Het eerste is dat Chris Martin werkelijk geen ene moer te vertellen heeft. Dan wordt het gebruik van samples van Barack Obama een nogal holle pose. Verbijsterend, hoe Martin ook op het nieuwe album zelfs van zijn hoogstpersoonlijke relationele ellende niets meer kan maken dan deze opeenstapeling van lelijke clichés: ‘Oh they say people come/ They say people go/ This particular diamond was extra special/ And though you might be gone/ And the world may not know/ Still I see you celestial.’
Het tweede probleem is het geluid dat Coldplay zich heeft aangemeten vanaf het moment dat het werkelijk een stadionband is geworden. Het allerergste voorbeeld was de hit A Sky Full of Stars, van het vorige album Ghost Stories, waar de band samenwerkte met de jonge Zweedse dj Avicii. Dat drakerige nummer, drijvend op een pompeus arrangement, verhield zich werkelijk tot U2 als Las Vegas tot New Orleans. De single Adventure of a Lifetime, die het nieuwe album inleidt, lijkt eveneens op momenten meer op een ringtone dan op een nummer, maar er zat in ieder geval nog een fris soort soulgevoel in. Dat gaf enige hoop, maar bij de platte opener van het album lijkt die al ijdel te zijn, en wanneer het opgepimpte niemendalletje Birds en de lelijke galmbak Hymn for the Weekend (ja, dat is Beyoncé, daar ergens achter weggestopt in de mix, die mag zingen dat zij de drankjes betaalt) voorbij zijn getrokken, is iedere hoop vervlogen dat deze band ooit nog terug gaat keren naar de sprankeling van het debuut. Veel te laat om het album te redden, maar toch zeer welkom op het eind: de relatief ingetogen ballad Amazing Day. Eindelijk een niet tot over de rand volgepropt nummer.
Toch nog één keer, want het blijft verbijsterend. Hymn for the Weekend is een nummer dat een hedonistisch soort zaterdagnacht-club-sfeer moet uitstralen. Maar zet de manier waarop bijvoorbeeld Kendrick Lamar dat deed in Swimming Pools eens af tegen deze Chris Martin-tekst: ‘I-Oh-I-Oh/ Got me feeling drunk and high/ So high, so high/ Oh-I-Oh-I-Oh/ I’m feeling drunk and high/ So high, so high (Woo) (Woo-ooo-ooo-woo).’ Alsof hij al dronken was toen hij het schreef.
Coldplay, A Head Full of Dreams. Coldplay speelt op 23 en 24 juni in de Arena, Amsterdam
Beeld: Coldplay