Kip komt uit het deel van de wereld dat wij tegenwoordig India noemen en kalkoen uit de Amerika’s, daar waar nu Mexico ligt. Kip is een gewoon dier, haar eieren smaken ook gewoon. Kalkoen is heel ongewoon en doet denken aan een springlevend, door ornithologisch gevormd hobbyist nagebouwd, Spaans galjoentje. Mag je verwachten dat de smaak van zo'n ei op z'n minst iets weg heeft van de excrementen van griffioen of misschien wel soepschildpad. Maar nee, niet van die van de kip te onderscheiden, behalve dat het patroon van een kalkoeneei iets Krommenieerigs heeft, een vage stippel, waar je nauwelijk stof op ziet.
Benjamin Franklin achtte het beest Amerikaanser dan de adelaar en heeft er (tongue in cheek) voor geijverd hem alsnog op de nationale vlag te krijgen.
Kalkoen is zo Amerikaans dat hij, voor zover ik haar heb gelezen, niet voorkomt bij mevrouw M.F.K. Fisher. Ze heeft het op eigen eloquente wijze wel veel over eieren. Daar valt nog wat van te leren; neem alleen al Eggs Obstaculos, Eggs in Hell, of frittata alla Anything-at-all. Vijf van haar werken verzameld onder de titel The Art of Eating (Vintage Books, Random House, New York) is, als je toch met alle geweld met vakantie moet, de ideale reisliteratuur. Meer dan 717 bladzijden! Op dat paginanummer toevallig haar recept voor het geklutste ei van Xantippe.
Mag ik proberen het hier niet te vertalen:
‘4 Eggs, 4 tablespoons water, cooking oil or fat, salt, pepper. Beat eggs angrily until they froth. Add the water. Season without thought. Heat oil quickly to the smoking point in thin skillet, pour in egg mixture and stir fast. Scrape onto cold plates and slam down on carelessly laid table.’