Onder het motto ‘If you can’t beat them, buy them’ heeft een Arabische investeringsgroep de Engelse voetbalclub Manchester City gekocht. Zo gaat dat. De investeerder komt uit de Verenigde Arabische Emiraten en heet ADUG, Abu Dhabi United Group (wat van de weeromstuit doet denken aan de toespraak door Theo Maassen als Henk van den Tillaart bij zijn afscheid van Veevoeders United, uitgesproken als ‘Unie-tet’).
Over het bedrag dat voor de club is betaald willen kopers noch City-bestuurders iets zeggen, maar gefluisterd wordt dat er 185 miljoen euro is overgemaakt. Dat is helemaal niet veel voor een hele club. Een dag eerder werd door twee clubs veertig miljoen dollar geboden voor Klaas-Jan Huntelaar. Ajax ging er niet op in.
De directeur van Abu Dhabi United Group heet dr. Sulaiman Al-Fahim. Hij zei dat hij de Engelse competitie beschouwt als de sterkste ter wereld en dat Abu Dhabi zichzelf wil positioneren op het gebied van sport en cultuur. Hij heeft dan ook grote plannen met de club: ‘We willen van Manchester City de grootste club in de Premier League maken.’
Als de berg niet naar Mohammed komt, dan komt Mohammed naar de berg toe, dacht Al-Fahim en besloot dat al op korte termijn de successen moeten komen. Ze zijn niet echt van het geduldige type, die Verenigde Arabische Mannen. Dit seizoen moet al de Champions League worden gehaald. ‘We willen de top-4 van de Premier League dit seizoen bereiken en zijn bereid te kopen wat daarvoor nodig is.’
Daar gaat het om. Want: ‘We zullen de best mogelijke spelers naar City halen. We hebben diepe zakken.’ En onmiddellijk bood hij 37 miljoen euro, de vraagprijs, voor de Tottenham-spits Berbatov.
Diepe zakken. Buidels. Met heel veel geld daarin. Oliedollars. In de Verenigde Arabische Emiraten is alles van geld. Ze hebben daar zo veel geld dat het niet leuk meer is. Wat moet je ermee, vraag je je af.
Een voetbalclub kopen, dus.
Een andere club zou zeggen: ‘We zijn bereid alles te doen wat nodig is.’ ADUG gaat alles kopen. Want met dollars kun je alles kopen, een boot, een vliegtuig of een trein…
En natuurlijk zijn de eerste grappen al gemaakt.
De fans van Manchester City kwamen bijeen buiten het stadion, verkleed als sjeiks, om de nieuwe eigenaren toe te juichen.
Er zijn door de nieuwe eigenaar al veranderingen aangekondigd. Zo zal voortaan in en rond het stadion geen alcohol meer worden geschonken. Vrouwen krijgen geen toegang meer tot wedstrijden. Het tenue van de club gaat bestaan uit spierwitte djellaba’s en sandalen. Geen sokken. In uitwedstrijden dragen de mannen hetzelfde ensemble in licht beige.
Al-Fahim heeft tevens aangekondigd dat hij enkele spelers uit de Arabische competitie zal onderbrengen bij City, ‘om de interesse voor voetbal in Abu Dhabi te vergroten’. Het logo van de club wordt een halve maan.
Leuke grappen allemaal, maar ietwat xenofoob. Waarom deze verandering niet zien als een welkome afwisseling van het vastgeroeste voetbal? Het is best verfrissend, een dergelijke invloed van buitenaf, die het joods-christelijk-humanistische fundament van de sport verrijkt.
Het doet denken aan de roman 1985 van Anthony Burgess, die hij schreef als reactie op 1984 van Orwell. In zijn toekomstige wereld zag Burgess een Engeland dat stukje bij beetje geheel was overgenomen, opgekocht, door Arabische investeerders. Deze wereld kan niet zonder olie, en olie komt voor het aller-, allergrootste deel uit Arabische landen. Olie kost geld, dus wie de olie heeft, krijgt daar heel veel van. Aangezien geld rules the world zullen de Arabische olielanden de wereld op den duur in handen krijgen. Dat was Burgess’ conclusie uit de loop van de geschiedenis, althans in 1985. Dat zo begint:
‘Het was de week voor Kerstmis, maandagmiddag, mild maar mat, en de moëddzins van West-Londen jodelden dat er geen God was dan Allah: “La ilaha illa’lah. La ilaha illa’lah.”
Bev Jones baande zich een weg door de winkelende menigte mensen van allerlei ras, passeerde de krijsende Distiek, de armoedig opgesmukte supermarkt en het vroegere café waar nu een reisbureau gevestigd was dat zich specialiseerde in reisjes naar Mekka, al stond het nog steeds bekend als Al-Bulnbush, verliet Tolpuddle Road bij de hoek met Martyr Street en kwam uit bij de Hogarth-torenflat.’
Manchester City wordt binnen drie jaar kampioen van Engeland, wint de FA Cup en de League Cup en ook de Champions League. Inshallah.
Misschien duurt dat laatste een jaartje langer. Maar hoe dieper de zakken, hoe hoger de toppen.