Dit klinkt als de openingszin van een bedrogen vrouw, en zo zal Beyoncé op haar nieuwe album Lemonade vervolgens nog vaak klinken, in soms gekwetste, soms strijdbare en geregeld vileine zinnen.
In de eerste twee nummers van Lemonade geeft ze die zinnen ook alle ruimte om geduldig te landen, want Lemonade begint ingetogen: het openingsnummer Pray You Catch Me schreef ze samen met onder anderen James Blake, en heeft exact die broeierige, licht onheilspellende sfeer die zijn beste werk ook kenmerkt. In het daaropvolgende Hold Up zit de aanzet tot een tempowisseling, maar die zet ze niet door: los gaat Beyoncé pas in Don’t Hurt Yourself, en dat nummer róckt ronduit. Logisch: het is mede geschreven en geproduceerd door Jack White, en bevat een prominente sample van Led Zeppelins When the Levee Breaks. In het vorige nummer zat al een flard Can’t Get Used to Losing You, in dit salvo van getergde zinnen: ‘I smell your secret, and I’m not too perfect/ To ever feel this worthless/ How did it come down to this?/ Going through your call list/ I don’t wanna lose my pride, but I’ma fuck me up a bitch’.
Helder: hier heeft iemand hoorbaar geen enkele behoefte aan enig meel in haar mond. Die iemand is toevallig de grootste zangeres ter wereld, en haar man de grootste rapper ter wereld, dus ze wist ook welke machinerie van geruchten ze in de entertainment- en roddelpers (de grens is vaak niet duidelijk) met Lemonade in werking zou zetten. Al die geruchten hadden het album zélf kunnen overschaduwen, als het niet zo meesterlijk in elkaar had gezeten, en dan ook nog eens op elk denkbaar vlak. Het album staat bol van de ideeën maar klinkt nooit overvol. Sterker: soms zelfs opvallend kaal en vertrouwend op niets dan melodie, tekst en stem.
Ondanks de duizelingwekkende hoeveelheid gastschrijvers en (mede)producenten klinkt het als een eenheid: prachtig bijvoorbeeld hoe het gedragen Sandcastles overloopt in het James Blake-miniatuurtje Forward. Het ene moment klinkt Beyoncé haast als een singer-songwriter met een akoestische gitaar (Daddy Lessons, het onvermijdelijke moment waarop de bedrogene terugkeert naar haar oerman: de vaderfiguur), terwijl tegen het einde, in uitlaatklep Freedom, met een hoofdrol voor Kendrick Lamar, alle registers open mogen, met een resultaat dat dampt en opzweept. Een fraaie twist geeft ze ook aan het eeuwige cliché over de ‘winner’ die zogenaamd nooit ‘quit’: ‘Hey! I’ma keep running/ Cause a winner don’t quit on themselves’. Het is die krachtige en onvoorstelbaar lenige stem die het allemaal met schijnbaar gemak bij elkaar houdt, de bijna klassiek dramatische opbouw van het album, en vooral de persoonlijkheid die uit elke geraakte noot spreekt.
Beyoncé, Lemonade (Columbia) Beyoncé speelt 16 juli in de Arena (uitverkocht)
Beeld: Beyoncé (Columbia Records)