Lieve Rikko, lieve We Gaan Ze Halen,
Jullie heffen jullie zelf op? Niet waar! Jezus Christus Allemachtig Rikko. Gisteren heb ik de hele dag op je telefoontje gewacht. Je zou bellen had je gezegd.
En dan kom je diep in de vrijdagnacht, ik vond het zaterdag tijdens het ochtendgloren, met het nieuws dat We Gaan Ze Halen zichzelf opheft, terwijl collega en vriendin Linda Polman en ik hier op Hydra - klein Grieks autoloos eilandje - verwoed doorwerken om een docu-serie te maken van haar verpletterende boek Niemand wil ze hebben, over tachtig jaar Europees vluchtelingenbeleid, van 1938 tot nu, waarvan tóen net als nú, de essentie wás en ís: de dood wordt beleidsmatig geaccepteerd als antimigratie-instrument.
Toen, en nu gewoon net zo. Het is méér dan ‘L’histoire se répète’.
In 1938 is in Europa voor het eerst een vluchtelingenbeleid ontstaan. Ná de Anschluss. Omdat de rest van Europa toen, opééns, in 1938, toen Hitler Oostenrijk inlijfde, al die tweehonderduizend wanhopige Oostenrijkse Joodse vluchtelingen die overnight waren ontstaan en voor hun leven renden ‘niet meer aankon’.
Toen. Opeens. In één nacht.
Europese politici wisten meteen: als we die tweehonderdduizend toelaten, dan is de pull-factor zo groot, dan komen al die andere er achteraan. In Duitsland woonden voor de oorlog een half miljoen Joden. Tussen 1933 en 1937 verlieten in totaal zo’n honderddertigduizend Joden nazi-Duitsland. Als ‘emigranten’. Daarna kwamen de Anschluss en de Kristallnacht en kwamen er tweehonderdduizend Oostenrijkse Joden en enige tienduizenden Duitse Joden bij. Die klopten op de poorten van Europa voor hulp.
Op de allereerste vluchtelingenconferentie van alle Europese landen in het luxe Franse badplaatsje Evian in 1938 hadden de notulen net zo goed tachtig jaar later geschreven kunnen zijn. Nu dus.
Er heerste angst voor de aanzuigende werking van het toelaten van die Joodse vluchtelingen uit Duitsland en Oostenrijk. Op de laatste dag opperde iemand dat er dan ‘miljoenen’ Joden uit Oost-Europa zouden komen. De doorslaggevende factor om ze niet op te nemen blééf het daarvoor al bestaande strenge financiële eisenpakket om naar een ander Europees land te mogen verhuizen. De nood van al die wanhopige Joden op de vlucht was niet genoeg om daar ook maar iets aan te veranderen, zo bleek.
Linda Polman is de allereerste onderzoeksjournalist en schrijfster die de continuïteit van dat beleid van 1938 na diepgravend onderzoek bewijst, benoemt, en het allemaal chronologisch op een verbluffend rijtje zet. Net zo’n soort verbluffend rijtje als dat van jullie persbericht, Rikko, waarin We Gaan Ze Halen meldt dat de bezorgde burgerbeweging zichzelf na dat alles machteloos opheft. Want wat moet je nog, na zo’n rijtje?
We weten al sinds 1965, dankzij Jacques Presser, dat Nederland tot de Europese landen behoort waaruit relatief de allermeeste Joden van heel Europa zijn gedeporteerd. Dat was toen al even slikken. Lezend in Niemand wil ze hebben, blíjf je slikken.
Niks: ‘Het Europese vluchtelingenbeleid heeft indertijd helaas niet kunnen voorkomen dat er zoveel slachtoffers in de holocaust zijn gevallen.‘
Niks: 'Wij Europeanen wílden wel, maar we waren simpelweg niet tegen de nazi’s opgewassen, dus we hebben jammerlijk gefaald, en nu gaan we tot in de eeuwigheid al die slachtoffers van die akelige nazi’s ieder jaar weer herdenken, want noblesse oblige, dat is na al ons proberen-maar-helaas-falen toch wel het minste dat we kunnen doen.’
Dat is dus allemaal Quatsch. Als je niks probeert, kan je ook niet falen. We hebben toen niets gedaan, zoals we nu ook niets doen.
Sterker: net als toen, werkt Europa nu actíef mee aan helse Verelendung, verregaande ontmenselijking, aan het in stand houden van gruwelijke omstandigheden in kampen voor miljoenen vluchtelingen. Wat de EU én de VN op dit moment aan de Turkse grens laten gebeuren met drie miljoen Syrische vluchtelingen op hun kennelijk allerlaatste vluchtpoging voor Assads meest recente bombardementen, heeft Europa al eerder laten gebeuren met Joden.
Ook de Hel van Dante-toestanden in de uitpuilende kampen op de Griekse eilanden zijn geen ‘humanitaire ramp’ zoals Nieuwsuur van cum suis ad nauseam herhalen.
Nee, het is ‘bewust EU-beleid’. En net als eerder Europa en de VN deden, laat de EU nu de armste EU-landen voor de ergste shit opdraaien, jaagt de EU duizenden op de Middellandse Zee de dood in, en wast Brussel de handen in onschuld.
As we speak duwt Europa lekkende bootjes vol krijsende vrouwen, kinderen, jongens en mannen terug de zee in, opdát ze verdrinken. Direct na de Kristallnacht zond Den Haag extra douanepersoneel naar de grens om duizenden doodsbange Joden Duitsland terúg in te duwen.
Linda Polman schrijft in haar boek: ‘The New York Times wist half maart 1942 dat het om de “waarschijnlijk grootste massamoord in de geschiedenis” ging. De krant schreef dat al 700.000 Poolse Joden om het leven waren gekomen door “machinegeweerkogels, handgranaten, gaskamers, concentratiekampen, afranselingen met zwepen, martelinstrumenten en uithongering”. Dat de Duitse bezetter in de Sovjet-Unie honderdduizenden Joden met machinegeweren neermaaide of naar kampen afvoerde stond in kleine berichtjes op binnenpagina’s, waar al het onverkoopbare nieuws terechtkwam. Op pagina zes van de editie van 2 juli 1942 haalde de krant een Brits rapport aan waarin de Poolse regering in ballingschap sprak over gaskamers waarin de nazi’s duizend Joden per dag vermoordden. In november 1942 stond op een binnenpagina het nieuws dat negentig procent van de bevolking van het beruchte getto in Warschau naar vernietigingskampen was gedeporteerd. Op 2 december 1942 bevestigde het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken officieus de beweringen van vooraanstaande Amerikaanse rabbijnen dat al twee miljoen Joden in Europa waren vermoord en dat nog vijf miljoen “gevaar liepen vernietigd te worden”. In december 1942 maakte een minutieus bericht er melding van dat de geallieerde regeringen de nazi-acties tegen Joden veroordeelden, maar dat de oorlog winnen prioriteit had: aandacht en middelen mochten niet verschoven worden naar reddingsacties voor de vervolgden.’
In 2016 al voorspelden vele collega’s en ik ook dat we Mad Max-achtige toestanden op Lesbos en in heel Griekenland, ja zelfs op den duur in heel de EU konden verwachten als we zo doorgingen.
Niemand deed iets.
De afgelopen weken regent het berichten over dat Lesbos inderdáád steeds meer verandert in de richting van een science fiction film á la Mad Max.
Nieuwsuur liet het op 17 februari zien: twintigduizend wanhopigen, getraumatiseerd, freezing, ziek, zonder medische hulp en onderdak in een kamp voor nog geen drieduizend; lokale bevolking die het recht in eigen handen neemt en burgerwachten opricht; olijfgaarden die er aan gaan omdat vluchtelingen brandhout nodig hebben; een gouverneur die de noodtoestand wil uitroepen… Nog steeds doet niemand iets.
Saillant detail: op diezelfde 17 februari besloot de EU formeel een einde te maken aan ‘Operatie Sophia’. Dit in 2015 geboren EU-initiatief was bedoeld om met schepen op de Middellandse Zee mensensmokkelaars op te pakken, maar zag zich genoodzaakt uitpuilende bootjes vol vluchtelingen te helpen en van de verdrinkingsdood te redden. Dat was niet de bedoeling. Daarom kreeg Operatie Sophia al twee jaar geen boten meer. Het bestond nog slechts op papier, en op 20 maart aanstaande zal er de facto ook een einde aan gemaakt worden. Toevallig is dat precies dezelfde dag dat in 2016 de beschamende Turkije-deal werd geïmplementeerd. En dezelfde maand waarin in 1938 de Anchluss plaats had, waarna de Evian Conferentie volgde, die de geschiedenis in is gegaan als de ‘Conferentie van de Schaamte’.
Over eerder genoemde Nieuwsuur-reportage: hoe ís het mogelijk dit vreselijke en al jaren te verwachten ‘Vluchtelingenchaos op Lesbos ontploft’-verhaal krokodillentranenhuilend op te hoesten, zonder ook maar één verwijzing naar bovengenoemd bewust EU-beleid, zonder ook maar een minimale analyse waardoor duidelijk wordt dat Brussel haar non-beleid niet alleen bewust ten koste van vluchtelingen voert, maar óók nog eens over de ruggen van de Griekse bevolking. Alsof de Griekse crisis dankzij het funeste EU-bezuinigingsbeleid niet genoeg was voor het geteisterde land (zie de BNN/Vara-serie Hotel Athene).
Aan het begin van haar boek citeert Linda Polman Auschwitz-Birkenau-overlevende Primo Levi, uit Is dit een mens: ‘Veel mensen, en volken, zijn min of meer bewust de mening toegedaan dat elke vreemdeling een vijand is. Meestal ligt die overtuiging ergens diep weggestopt, als een sluimerend virus; ze komt alleen in losse, toevallige reacties tot uiting en leidt niet tot een samenhangend gedachtensysteem. Maar als dat wel gebeurt, als het onuitgesproken dogma het uitgangspunt van een sluitende redenering wordt, dan staat aan het eind van de keten het Lager (concentratie- of vernietigingskamp). Het Lager is het product van een met uiterste consequentie in praktijk gebrachte wereldbeschouwing: zolang die wereldbeschouwing bestaat, dreigen ons de consequenties.’
Bootjes op de Middellandse Zee terugduwen in de wetenschap dat de opvarenden zullen verdrinken, is ook een vorm van ‘Lager’. Net zo goed als hen laten creperen, martelen, als seksslaven verkopen in Libië dat ook is.
En Hannah Arendt, The Origins of Totalitarianism, 1951, p. 445: ‘*All three types of camps have in common that the human masses sealed off in them are treated as if they no longer existed, as if what happened to them were no longer of any interest to anybody, as if they were already dead.
Three types of camps being: Hades, or ‘such as Deplaced Persons-camps, which are nothing but the camps for those who have become superfluous, or bothersome*’. Zoals nu de kampen in Oeganda, Bangladesh, Ethiopië en Noord-Kenia.
Purgatory, ‘represented by the Soviet Labour camps, where neglect is combined with chaotic forced labour’. Zoals een miljoen Oeigoeren in heropvoedingskampen in China, en god weet hoeveel Noord-Koreaanse dissidenten in kampen die iedere beschrijving tarten.
Hell, ‘such as perfected by the Nazi’s, in which the whole of life was thoroughly and systematically organized with a view to the greatest possible torment’.
Vernietigingskampen zoals de nazi’s hadden, zijn er na de Cambodjaanse Killing Fields niet meer. Of komen de huidige Noord Koreaanse griezeldetentiecentra en wat in Libië gebeurt daar iets te akelig dicht bij in de buurt?
De hamvraag toen en nu blijft: vanwaar die vreemdelingenhaat? Vanwaar die demonisering van vreemdelingen?
De afgelopen weken hier in Griekenland aan m’n keukentafel spraken Linda en ik eindeloos over wat nou eigenlijk de essentie was van haar boek, en wat de essentie van de te maken serie zou moeten worden.
‘Het vluchtelingenbeleid van Europa accepteert impliciet en expliciet de dood als een effectief antimigratie-instrument’ - dat is en blijft de essentie van haar boek.
Deze stelling is in 2018 geformuleerd door de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties en wordt in Polmans boek - verplichte kost voor iedere EU-politicus, en eigenlijk ook voor alle EU-burgers - historisch chronologisch uitgewerkt. Haar verhaal begint in 1938, bij de Conferentie van Evian (waar het Europese vluchtelingenbeleid voor het eerst contouren kreeg), en eindigt in het Europa van vandaag. Tachtig jaar Europees vluchtelingenbeleid laten zien, is vandaag de dag, hoe beschamend ook, een ware onthulling.
Linda Polman toont aan dat er altíjd in en rondom de EU vluchtelingen waren. Vanaf 1993 (het jaar dat de EU werd opgericht) tot 2018 sijpelden er gemíddeld zo’n honderdtwintigduizend per jaar heel de EU binnen. Nota bene: daar is het annus horribilis het ‘piekjaar’ van 2015 met bijna een miljoen Syrische vluchtelingen dat Schengen via Lesbos binnen kwam in meegerekend! Europa had in 1938 tweehonderd- tot driehonderdduizend Duitse en Oostenrijkse Joden best aangekund. De EU had zelfs meer dan één miljoen Syriërs in 2015 ook makkelijk aangekund.
Maar Europa wílde het beide keren niet aankunnen.
Het is jarenlang de essentie van het EU-vluchtelingenbeleid geweest: afgelegen delen van Griekenland en vooral een paar Griekse aanspoel-eilanden reduceren tot handige, voor toeristen en de rest van de EU onzichtbare opslagplaats voor vluchtelingen. In verlaten loodsen vol asbest, afgedankte vervuilde fabriekshallen en trieste legerkampen werden de afgelopen jaren tienduizenden vluchtelingen, vrouwen en kinderen incluis, ‘opgeslagen’, en door expres stroperige en niet functionerende asielaanvraagprocedures langzaam gek en suïcidaal gemaakt.
Ik beschreef het al in 2016, gebaseerd op wat de toenmalige burgemeester van Thessaloniki me vertelde, dat het allemaal bewust beleid was, herinner je je dat nog Rikko?
Niemand deed iets.
De vraag was niet óf, maar wannéér de boel zou ontploffen, hoe vaak hebben we dat wel niet verzucht?
Het gebeurde dit weekend, Rikko. De wanhopige opheffing van We Gaan Ze Halen kon niet beter getimed zijn, ook wisten jullie dat niet van te voren. Direct nádat WGZH zichzelf had opgeheven explodeerde de al jaren tikkende tijdbom op Lesbos. Bewoners kwamen massaal in opstand tegen het nieuwste plan van de extreem-rechtse Griekse minister-president Mitsotakis.
Vannacht regende het filmclipjes opgenomen op mobiele telefoons in m’n messenger en op m’n whats app. De Griekse regering heeft geprobeerd gisterenmiddag in het diepste geheim tweehonderd robocops van de MAT, de Griekse oproerpolitie, met een nachtelijke ferry naar Lesbos en Chios te sturen. Stiekem, want de kapitein was opgedragen zonder GPS, dus ‘onder de radar’ te varen. Maar ja, alle eilandbewoners hebben familie en kennissen die op die lijnboten werken, dus het was in no time bekend. En ook waarom: om met politiegeweld het allernieuwste plan van de Griekse regering door te drukken. Mitsotakis is sinds kort vastbesloten vooral op de eilanden gesloten reuzendetentie centra te bouwen. Op Lesbos en Chios kwam de lokale bevolking daar afgelopen weekend tegen in opstand. Vannacht was het oorlog, gevechten, traangas, mensen opgejaagd en geslagen. Zowel lokale Grieken als vluchtelingen, maar helaas niet hand in hand.
Ook al is een groot deel van de bewoners van Lesbos vol compassie en tegen een massagevangenis om ideologische en humanitaire redenen, er is een groeiend aantal eilandbewoners dat het simpelweg gehad heeft met vluchtelingen. Mitsotakis cum suis werken vreemdelingenhaat aldus nog meer in de hand, het is als een duivelse spiraal.
Om te begrijpen waarom Europa nooit, niet toen en niet nu niet, vluchtelingen in nood heeft willen opnemen, citeert Polman de Britse journalist Howard Jacobson die schreef: ‘Vreemdelingenhaat komt niet voort uit redeloosheid alleen, maar ook uit redeloosheid die enthousiast omarmd wordt. We zijn bang voor wat we niet begrijpen, maar kiezen ervoor om het nooit te wíllen begrijpen.’
Terug naar ‘er is niets veranderd, wat nu gebeurt is meer continuïteit dan herhaling’.
Ter illustratie: al vóór 1938 stelden álle Europese landen ‘financiële eisen’ aan Joden (en andere immigranten) om in hun land te mogen immigreren. Eisen waar steeds minder Joden uit Duitsland door Hitlers politiek aan konden voldoen. Want al snel, nog voor de oorlog, mochten Joden van Hitler, hoe rijk ze ook waren, niet meer dan tien Reichsmark meenemen naar een immigratieland.
Does it all ring a bell, wanneer in de kranten staat dat de huidige asielprocedures voor vluchtelingen in Griekenland eerst maanden duurden, toen jaren zouden duren, en nu dankzij nieuwe wetgeving van de kersverse conservatieve Griekse regering aanzienlijk versneld zullen worden? Zodat de Griekse regering al in maart kan beginnen met het terug naar Turkije deporteren van tweehonderd afgewezen asielzoekers per week? Begin deze week viel in de Griekse progressieve krant Efsyn te lezen dat een Congolese asielzoeker die een vlucht van acht maanden achter de rug had en op zee bijna was verdronken, vanwege een verkeerde vertaler na vijf minuten werd afgewezen, opgesloten, en sindsdien wacht op deportatie naar Turkije.
En oh ja, heel gek, nu schijnt hij suïcidaal te zijn.
Precies dezélfde argumenten als toen worden nu gebruikt: vooral niet te véél ‘vreemdelingen’, want dan vervuilt onze eigen pure (boreale?) samenleving, alleen mensen die we nodig hebben, die nuttig zijn voor ónze economie, dus sowieso geen zieken, gehandicapten, bejaarden, en we moeten het hen ook vooral niet te geriefelijk maken, want dat vergroot die pull-factor, dan is het hek van de dam - en ga zo maar door.
Afgelopen zomer wilde de VVD nog met een wet proberen het redden van mensen op zee strafbaar te maken. Steeds meer ‘we-zijn-zo-bang-voor-vreemdelingen’-lieden zien reddingsacties op de Middellandse Zee als een verlengstuk van wat mensensmokkelaars doen, en als iets wat mensen alleen maar zou stimuléren in gammele bootjes te stappen om de dodelijke oversteek naar de EU te wagen.
Ik blijf het maar van de daken schreeuwen: stellen dat het redden van mensen van de verdrinkingsdood nog meer mensen aanspoort de dodelijke Middellandse Zee over te steken, is als zeggen dat het bouwen van ziekenhuizen mensen stimuleert ziek te worden.
Het abjecte Europese vluchtelingenbeleid geboren in 1938 in Evian, werd later nog eens vastgelegd - jaha, ná de oorlog - in het VN-vluchtelingenverdrag van 1951. Een verdrag dat boven alles beschikte dat alléén landen waar vluchtelingen het éérste aankomen, de verplichting hebben al die stakkers op te vangen en daar te houden. Alle andere landen mogen vrijwíllig beslissen wel of niet te helpen, wel of niet wat tenten, slaapzakken en voedselpakketten te sturen en zo.
En zo komt het dat sindsdien de tien állerarmste landen in de wereld voor de opvang moeten zorgen van wereldwijd inmiddels 71 miljoen vluchtelingen.
Experts weten nu al dat er in 2025 210 miljoen of meer vluchtelingen zullen zijn, even ervan uitgaande dat tegen die tijd klimaatvluchtelingen ook als vluchtelingen zullen worden gezien. En zelfs als ze niet die status zullen krijgen, ze zullen wel degelijk massaal op drift zijn richting een hoger en minder uitgedroogd continent, waar onder Europa.
Maar het aantal malloten dat meent dat een muur rondom de EU bouwen een succesvolle oplossing kan zijn, groeit. Het Griekse parlement stemde vorige maand in met het plan van een doorgedraaide Griekse generaal een drijvende muur op zee aan te leggen.
De VN werden na de oorlog geboren en de UNHCR - die oorspronkelijk na drie jaar opgedoekt had moeten zijn wanneer alle achtergebleven Oost-Europeanen terug zouden zijn gestuurd naar het Rijk van Stalin, en de laatste overlevenden van de Holocaust ook een plekje zouden hebben gevonden - bleef voor altijd bestaan.
En het eindeloze gekissebis en getouwtrek over wie nu wel of niet een ‘heuse échte vluchteling’ is versus economische migrant of gelukszoeker kon beginnen.
Die discussie is inmiddels zo ingewikkeld, en zo absurd, dat het bijna niet meer analytisch te ontrafelen.
Iedereen die zich hier op de Griekse eilanden ‘uit de naad vrijwilligt’, weet dat Afghanistan inmiddels Syrië wat betreft onveiligheid voorbij is gestreefd. Alleen het Nederlandse ministerie van BuZa heeft die realiteit nog steeds niet officieel gemaakt, waardoor Afghanen niet als ‘echte’ vluchtelingen worden erkend. Daar komt bij dat veel Afghanen, jong en oud, die voor de Amerikaanse ambassade of leger gewerkt hebben in de ogen van de Taliban ‘verraders’ zijn. En dus target nr 1.
Ergo: het zijn mensen die wel degelijk een vluchtelingenstatus moeten krijgen. Zoals de 21-jarige Feraidoon die ik in december 2018 ontmoette in Malakassa Kamp, net zestig kilometer buiten Athene, waar hij al drie jaar op asiel wachtte - en waar hij en zijn hond Tiger bedreigd werden. Zijn ouders en hijzelf hebben voor de Amerikaanse ambassade als magazijnbeheerders gewerkt. De Taliban hebben zijn vader en oom voor de ogen van hemzelf, z’n moeder en drie zussen doodgeschoten. Zijn jongere broertje is door de Taliban zo zeer in elkaar geslagen dat hij voor zijn leven gehandicapt is. Als hij teruggestuurd zou worden naar Kabul, wacht hem een zekere dood.
Omdat de hier in Griekenland nauwelijks functionerende asieldiensten al twee keer zijn asielaanvraag hebben afgewezen, heb ik voor hem een top Griekse immigratie-advocaat in de hand genomen. We wachten nu op een rechtszaak ergens tussen juni en oktober. De advocaat heeft goede hoop: zijn vertaler sprak Feraidoons taal niet, heeft een onzinverhaal laten optekenen, op grond daarvan is hij afgewezen, zonder dat zijn werk voor de VS, noch de dood en mishandeling van zijn familie door de Taliban in Kabul zijn meegenomen in de overwegingen. Bovendien zijn er nu al drie jurisprudenties in Griekenland van jongens net als Feraidoon die na twee ‘rejections’ wegens dezelfde redenen toch asiel hebben gekregen.
Tot hij zijn papieren heeft woont hij met hond gezellig bij mij in huis. Hij kan heerlijk ‘vreemd’ koken. Ik omarm al het ‘vreemde’ dat hij met zich mee neemt met enthousiasme, zeg maar. Ja, hij slaapt veel en is nogal langzaam. Koffie zetten duurt uren. Dat komt omdat hij drie jaar in de Griekse kampen niets te doen had, en hij daar net als iedereen zo lang mogelijk deed over de simpelste dingen zoals een sjekkie rollen, koffie zetten, wakker worden, tanden poetsen, z’n schoenen aantrekken. Van slow motion naar fast forward. Dat was dus even wennen. Het gaat steeds beter.
De implementering van de absurde principes van de lidstaten van de VN werd nog eens dunnetjes overgedaan door de EU die in 1993 werd opgericht. Want in 1997, in het EU-vluchtelingenverdrag van Dublin, werd opnieuw datzelfde beleid vastgelegd, beleid dat de dood accepteert (en aldus indirect inzet) als antimigratie-instrument. Dublin legt, conform het VN-vluchtelingenverdrag van 1951, vast dat alleen díe EU-lidstaten waar vluchtelingen als eerste aankomen voor al die ontheemde sukkels verantwoordelijk zijn en opvang moeten bieden.
En ja, zo komt het dat de drie armste EU-landen, waaronder vooral Griekenland, voor de opvang moeten zorgen van alles dat zich in Schengen aan wal hijst.
En net als ooit de rest van Europa in 1938 opeens, overnight, die tweehonderdduizend Oostenrijkse desperado’s niet aankon, en maatregelen nam, zo kon opeens binnen zes maanden de rest van de EU niet de bijna een miljoen Syriërs aan die zich in 2015, ook overnight zeg maar, op Lesbos de stranden op sleepten, meer dood dan levend. Servië, Macedonië, Hongarije, Kroatië gooiden begin 2016 hun grenzen met Griekenland dicht. Zonder toestemming van Brussel. Zonder overleg. Zonder mandaat. Griekenland werd het afvalputje voor vluchtelingen die de rest van de EU niet wilde hebben.
Het EU-antimigratiebeleid heeft sinds september 2015, toen de EU afsprak honderdzestigduizend mensen uit Griekse en Italiaanse kampen ‘eerlijk over heel de EU te verdelen’ - waar geen enkele lidstaat, Nederland voorop, zich aan heeft gehouden - inmiddels tot slapeloze nachten veroorzakende aantallen slachtoffers geleid.
Maar we zien, al dan niet tot op het bot verbijsterd, hoe EU politici, ook in Nederland, steeds meer opschuiven naar wat we sinds de oorlog alleen nog in films over nazi’s zagen en hoorden. En we lezen iedere dag hoe vluchtelingen- en immigrantenhaters steeds ongegeneerder op sociale media racistische commentaren de ether in slingeren. Vluchtelingen en immigranten krijgen inmiddels van alles de schuld. Zelfs van onze door onze eigen politici veroorzaakte woningnood.
Inderdaad, moeten we nu nog roepen dat die ooit beoogde eerlijke verdeling (‘relocatie’) van september 2015, van die honderdzestigduizend alsnog zou moeten worden uitgevoerd? We weten nu wel dat dat een onbegonnen strijd is.
Want iedereen verschuilt zich achter het openlijk xenofobe Hongarije, die de EU-kar voor ‘alle grenzen dicht’ met groot genoegen trekt.
Jullie hebben zelf, Rikko, dat proces tegen de Nederlandse staat in mei 2017, al twee keer verloren. Weet je nog?
Ooit voorspelde ik op radio en tv dat er geschoten zou worden op vluchtelingen, ook op vrouwen en kinderen in het kader van Fort Europa.
Vorige maand heeft Kroatische politie inderdaad voor het eerst op vluchtelingen geschoten.
Rikko, We Gaan Ze Halen, ik las jullie persbericht vanochtend om vijf uur.
Voor alles dat jullie erin opsommen dat is gebeurd sinds 2015, zijn er gelijksoortige gebeurtenissen of beslissingen van de ‘Niemand Wil Ze Hebben Europese Politici’ van 1938 tot 1993 te vinden in Linda Polmans boek.
De Europese geschiedenis herhaalt zich?
The understatement of the century.
Bel je me Rikko?
Want wat nu?
Liefs van I&L
p.s. Inmiddels heeft het opheffen van ‘We Gaan Ze Halen’ een golf van spijtige verontwaardiging heeft veroorzaakt. De opheffing is omgebogen naar toch maar weer een waanzinnige actie.
Morgen 26 februari van 20:00 tot 22:00 in de Kunstkapel, 21 Prinses Irenestraat, 1077 WT Amsterdam.