‘Ik heb het liever over pleasures dan over guilty pleasures. Want het wringt zo. Het schuldig voelen is eigenlijk zelfverraad. Boetedoening. En dat is zo zonde. Het is zonde van de gelaagdheid van de persoon die je bent. Feitelijk ben je een deel van jezelf aan het wegsnijden en als inferieur aan het wegzetten, terwijl je plezier uit deze dingen haalt. Het is een gebrek aan mildheid en empathie met jezelf en een vorm van ontrouw aan jezelf. Het is een vieze en lelijke hardheid om iets te willen zijn dat je niet bent. Want je bént die gelaagde versplinterde persoon die behalve van Samuel Beckett ook van bamischijven en drag houdt. Dát is schoon. Niet dat gepolijste, gecensureerde beeld dat wordt geëtaleerd. Waarom moet je jezelf censureren? Voor wie doe je dat eigenlijk? In welk systeem doe je dat? En het is niet onschuldig. Het is een vorm van patsergedrag als je je guilty pleasures ironiseert en daarmee wegsnijdt uit je “echte” smaak. Je haalt zo ook andermans positie onderuit en het is een duidelijk pronken met, en kapitaliseren op cultureel kapitaal. Ik sta natuurlijk niet boven dit alles. Maar ik ben er wel al een tijdje grondig klaar mee.
Mijn grootste pleasure is drag, een machtige vorm van expressie. Live drag shows, de serie RuPaul’s Drag Race, drag bingo. Om een van de beroemdste hedendaagse drag queens RuPaul te citeren: ‘We’re all born naked and the rest is drag.’ Het zijn doorgaans mannen die zich over-the-top verkleden als vrouwen en een show geven. En eigenlijk is het een aangedikte versie van wat we voor mijn gevoel in het dagelijks leven ook doen. Onze alledaagse genderidentiteit is evenveel een performance als drag dat is. Identiteit überhaupt. Je communiceert met wat je wel of niet aantrekt, hoe je je wel of niet beweegt, hoe je praat, et cetera. Ik zie hierin een act en maskers.
Het interessantste en tofste aan drag vind ik dat het alles belachelijk maakt. Bij sommige queens zie je een mannenlijf gevangen in een nachtmerrie van vrouwelijkheid, dat vind ik zo’n krachtig beeld. Drag lacht om het idee van een vaste identiteit. Ideeën over vrouwelijkheid, mannelijkheid, goede smaak, alles wordt belachelijk óf doorzichtig gemaakt zodat je de absurditeit ervan kunt zien. Daarom vind ik het een super machtig iets. Hartstikke leuk als we allemaal Simone de Beauvoir gaan zitten lezen in een chique stoel, maar je kunt ook naar een dragperformance gaan en zien hoe een man zijn piemel afplakt en een spagaat in een glitterjurk doet, en feitelijk worden precies dezelfde dingen gecommuniceerd. Er is weinig dat mij zo blij maakt als een goede drag show of een drag bingo.
Ik heb sowieso veel pleasures: de katholieke eucharistieviering, lolly’s met kauwgom in het midden, shag roken, en vooral twerkende mannen (een dans waarbij de billen omhoog en omlaag schudden), ze bezorgen allemaal veel plezier.’
Radna Fabias is dichter. Dit jaar verscheen haar debuutbundel Habitus