Ik was in de Blauwe Engel, op de Zuidas in Amsterdam. Vrijmibo. Dit was vóór corona.
‘Om negen uur komt Purmerend binnen!’ riep een vriend tegen me.
Het begon donker te worden, ik was nog enigszins coherent. De tijd tot negen uur leek me een marathon. Iedereen dronk ook alsof ze die net hadden afgelegd. De collega’s van een van mijn oudste vrienden waren om vijf uur begonnen, een hossende, brallende meute bovenmodaal verdienende voormalige corpsballen. Mijn schoenen waren niet meer te redden.
Hij bedoelde: nu zijn we nog met collega’s onderling, maar na negenen komen er pas vrouwen, het type dat hooggehakt en opgemaakt speciaal naar de Zuidas komt (want daar kom je niet toevallig) om met de bankiers te feesten. Beetje ordinair dus.
Nee, eerst een stap terug. Twee stappen terug. Afgelopen week was het die tijd van het jaar dat iedereen zijn Spotify Wrapped gepresenteerd kreeg, en dus regende het op de socials screenshots van wat iedereens meest geluisterde nummers waren. Ook sociale media hebben inmiddels hun tradities en rituelen.
Het posten van je Spotify Wrapped is zoiets waar mensen graag op neerkijken, er zijn veel grappige memes over hoe gênant burgerlijk het is de wereld te willen tonen dat ook jouw meest geluisterde artist Taylor Swift is. Heel origineel. Maar tegelijk, denk ik, is Spotify Wrapped de kern van wat sociale media zijn. Namelijk het etaleren van je smaak. En dan is Spotify Wrapped nog opvallend eerlijk, want het is je smaak geteld en geturfd – je kunt niet liegen dat je 65 keer Heart of Glass van Blondie hebt geluisterd.
Punt is natuurlijk dat ik bang was voor mijn smaak. Zo komen we bij Tino Martin.
Eerst nog over mijn Zuidas-vriend: we zaten op dezelfde basisschool. Met zijn vrouw werkte ik in onze studententijd in een restaurant. Twee lieve kinderen inmiddels. Hij houdt van Mark Rutte en Sander Schimmelpenninck en desalniettemin ben ik gek op hem. Ik denk dat zijn grootste spijt in zijn leven is dat hij niet lid is geweest van Vindicat of Minerva. Maakt hij nu op de Zuidas goed. Hij verdient bakken, werkt keihard. Dat hij wat rechts uitvalt komt deels doordat hij zulke lange werkweken maakt; hij vindt dat iedereen zo hard moet werken, wie dat niet doet (of kan) is een sukkel.
In de Blauwe Engel gaan opeens zijn armen de lucht in, ogen dicht. Ik herken de muziek niet, maar dit is blijkbaar zijn nummertje:
De maan staat hoog aan de hemel
Ze zegt me je moet er weer eens uit en ze heeft gelijk
Het blijkt Zij weet het te zijn van Tino Martin. Later leer ik dat het origineel van Glen Faria is. Faria zingt nog ‘de maan staat hoog aan de hemel, hij zegt me’, maar Tino wil denk ik niet dat zijn luisteraars denken dat hij over een man zingt:
De stad staart door de ruiten
Ze zegt me kom je weer naar buiten, dus ik ga gelijk
Tino zingt over de man die zijn recht opeist er weer eens uit te moeten. Het refrein smijt hij vol passie eruit, een herhaling van twee zinnen:
Want na alles heb ik dit verdiend
Zij weet het, zij weet het
Wat ‘alles’ is wordt niet gespecificeerd, wat ‘dit’ is ook niet. Maar dat kun je wel raden. Want in het slotcouplet zingt Tino:
En morgenochtend staat ze in de keuken
Ontbijtje voor een strijder aan het maken en ze heeft gelijk
We zitten samen aan de tafel te genieten
En ze stelt niet te veel vragen over gister en ze heeft gelijk
Over het algemeen geldt het als een rode vlag als je partner zegt dat je maar niet te veel vragen over gister moet stellen. Zou Tino doorhebben dat hij de ballade van de overspelige man zingt? Nog een rode vlag: iedereen die een kantoorbaan heeft en zichzelf een ‘strijder’ noemt.
Maar in het Zuidas-café heeft mijn oudste vriend zijn armen in de lucht. Zijn collega’s ook. Ook bankiers zijn slachtoffers, vinden ze. Het is meer dan een nummer. Ze werken zestig uur in de week, moeten straks weer naar hun buitenwijkhuizen waarvoor ze de hypotheek betalen, morgen vroeg op om de kids naar voetbal te brengen. De kooi om de tijger heen: bij Tino gaat die even open, geen vragen stellen, dit hebben ze verdiend. Tino is de enige die het ziet.
Francis Fukuyama had gelijk: het slimste politieke systeem is het systeem dat zijn burgers het gevoel geeft dat ze gezien worden. In al hun zelfmedelijden.
Zij weet het. Het is zo’n nummer dat je heel dom vindt, waar je ironisch naar luistert, grappen over maakt, maar toch nog steeds naar luistert, dat je toch maar op Spotify bij je favorieten zet, toch soms meezingt, zij weet het, zij weet het, bovendien begin je te voelen dat ja, met corona en zo, je mag er heus wel weer eens uit, je werkt zo hard, man. En dan opeens is daar dat moment van Spotify Wrapped en denk je: mijn god, wat nou als Tino Martin mijn meest geluisterde nummer is?
Lang verhaal kort: ik deel het screenshot van mijn Spotify Wrapped. Niet Tino. Maar Remember the Promise You Made van Cock Robin. Veel mooier sentiment.