Op dat moment schiet een batterij associaties door het hoofd. Een lading grind die over een betonnen weg wordt uitgestort. Gravel. Graniet. Opgeblazen geluidsboxen. Een dikke woudreus die langzaam ter aarde stort. Een beer met een nasaal probleem.
De eerste regel, die eerste regel is perfect: ‘Frankie settled down in the valley and he hung his wild years on the nail that he drove through his wife’s forehead.’ Tom Waits spreekt hem uit op de toon van een geroutineerd verhalenverteller die enigszins vermoeid is omdat hij wéér het verhaal van Frank vertelt.
Onmiddellijk is er beklemming.
Misprijzend vervolgt Waits en hij vertelt over Frank die tweedehands kantoormeubelen verkoopt, een lening afsluit en een huis koopt. Introductie van Franks vrouw: ‘His wife was a spent piece of used jet trash, made good bloody mary’s, kept her mouth shut most of the time, had a little Chihuahua named Carlos that had some kind of skin disease and was totally blind.’
Kuchje.
Vermoeid vertelt Waits verder. Hij legt hier voor de zoveelste maal een onvermijdelijk proces uit. Het stel heeft een moderne keuken, een auto. Ze zijn gelukkig. Ach, zegt zijn intonatie, het is toch zo klaar als een klontje wat ik vertel. Deze dingen gebeuren met jullie gewone mensen. Dat zie ik allemaal vanaf mijn kant van het bestaan. De nacht-, rook- en whiskykant. Denk maar niet dat je eraan ontsnapt.
Totaal vanzelfsprekend vertelt hij aldus dat Frank op een nacht op weg naar huis is. Bij een drankwinkel stopt hij om wat drank te kopen. Bij een benzinestation slaat hij een jerrycan benzine in. Thuisgekomen zet Frank de fik in zijn huis, loopt terug naar zijn auto en ziet lachend toe hoe het afbrandt.
Zingzegger Tom Waits heeft altijd gelijk. Hij gaat gekleed in het verval van het nachtleven. Te veel whisky, sigaretten en valse wijven. Hij is patron van elke dronkelap in elke goot.
De andere kant van het bestaan? Tom Waits weet beter en flirt met onze driften. Hij wéét toch dat niemand bevredigd raakt in zijn veilige burgermanshuis. Allemaal staan we op het punt van doordraaien of, in het minste geval, eens flink doorzuipen.
Met op de radio de Top 40 stuurt Frank zijn wagen de Hollywood Freeway op en verdwijnt Noordwaarts.
Zucht. Nog een laatste regel: ‘Never could stand that dog.’

  • Deejay Punk-Roc - Chickeneye. Dit maakt heel veel nieuwe dance tot simpele spelerij met breakbeats ter begeleiding van vleugjes nostalgie uit de samplemachine. Alsof zes jaar geleden niemand het vervolg op de breakdance-muziek wist en Deejay Punk-Roc het verlossende antwoord geeft. Geen herhaling dus, maar zogezegd nieuwe old skool.
  • WARP - WAP100: We Are Reasonable People. Een groepje freaks, gek van de nieuwe acid house-muziek, richtte negen jaar geleden een van de eerste kleine independents op. Hun honderdste plaat is een manifest. Nieuwe en oude tonen vertellen waarom elektronische muziek ontstond en nog bestaat.
  • Dr. John - Anutha Zone. Eerder deed hij het in 1971 op The Sun, Moon and Herbs. Deze keer heeft hij weer de jongste generatie Britse muzikanten om zich heen verzameld en maakt zo van de studiotijd tevens een soort masterclass. Resultaat: broeierig, duivels en geen spoortje Britpop.