Het verhaal gaat over een jonge vrouw die een wandeltocht van vele honderden kilometers door de Mojave-woestijn onderneemt om haar traumatische leven – mislukt huwelijk, moeder overleden – onder ogen te zien. Tijdens haar reis schrijft ze bij elk checkpoint een stukje uit een gedicht of roman in het bezoekersboek. Emily Dickinson, Walt Whitman, Robert Frost en anderen.
Maar in haar backpack heeft ze iets van ander allooi: The Drifters (1971) van James Michener. Flashback. Michener, moeder? Ja, Michener, antwoordt haar moeder. Ik ben dol op Michener.
De moeder, Bobbi, gespeeld door Laura Dern, gaat op latere leeftijd literatuur studeren aan dezelfde universiteit als haar dochter Cheryl (Reese Witherspoon). Cheryl snapt weinig van haar moeders liefde voor Michener, een populaire schrijver die weliswaar de Pulitzerprijs heeft gewonnen, maar allerminst in hetzelfde rijtje past als Dickinson en de anderen. Terwijl Cheryl in haar eentje de wandelroute aandurft, flitsen de herinneringen aan haar moeder door haar hoofd: een vrouw die haar leven met twee jonge kinderen moest herbouwen nadat ze haar gewelddadige echtgenoot en de vader van haar kinderen had verlaten. Dat is een sterk idee: een dochter die zich jaren na de dood van haar moeder realiseert dat ze die nooit echt heeft gekend. Misschien als moeder, maar niet als mens, Bobbi. Wie was Bobbi? Wat deed haar verlangen naar Michener? Naar het simpele The Drifters, waarin jonge mensen elkaar tegenkomen terwijl ze de wereld doorkruisen op zoek naar avontuur, maar ook naar een manier om vorm te geven aan een zelf. De ironie is dat Cheryl zich realiseert dat haar moeder in al haar eenvoud een enorme waarheid kende. In een flashback ziet ze die mooie, verdrietige vrouw zeggen: zoek je beste zelf, en wanneer je dat vindt, klamp je eraan vast alsof je leven ervan afhangt.
Wild is gebaseerd op de autobiografie van de echte Cheryl Strayed (de achternaam heeft een poëtische betekenis: to stray, van de weg afdwalen). Wanneer Bobbi kanker krijgt en begin jaren negentig overlijdt, stort Cheryls leven in. Ze is getrouwd, maar ze geeft zich over aan heroïne en seks met vreemde mannen. Het lijkt wel of ze zichzelf nog meer wil pijnigen, alsof het grote verdriet vanwege de dood van haar moeder niet genoeg is. Het motief van zelfdestructie krijgt vervolgens vorm in de moordende tocht. Cheryl weet niets van dat wandelgedoe af, en nog minder van het overleven in de ongerepte natuur. Aan het begin slaagt ze er nauwelijks in haar backpack op haar rug te krijgen. En toch wandelt ze vervolgens meer dan duizend kilometer. Onderweg komt ze andere reizigers tegen. Deze ontmoetingen herinneren aan The Drifters: verschillende mensen die iets ongrijpbaars zoeken, misschien dat ‘beste zelf’ waarover Bobbi voor haar dood sprak.
Het script van de Engelse auteur Nick Hornby is uitstekend (sterke teksten, een prettig ritme), en regisseur Vallée geeft Witherspoon alle ruimte om te laten zien hoe goed ze kan zijn (en dat is behoorlijk goed, getuige ook haar schitterende cameo als hippie in het geniep én officier van justitie in Paul Thomas Andersons Inherent Vice). Ook mooi is het gebruik van muziek: Springsteen, Cohen, Simon Garfunkel. Het melancholieke, prachtige El condor pasa (Bridge over Troubled Water, 1970) keert telkens terug op de geluidsband. Met Michener in je backpack en El condor pasa op je walkman op zoek naar je echte zelf. Waarom niet?
Te zien vanaf 26 februari
Beeld: Reese Witherspoon in Wild