En ze proberen ook niet echt te achterhalen wat de reden voor de tragedie was. Wanneer ze dertig jaar na het incident een soortgelijke reis ondernemen komt de waarheid toch boven water. Maar die luidt dan: soms gebeuren dingen zonder een reden.
Nu kan dat een existentiële waarheid bevatten, zoiets als de absurditeit van het leven. Toch past dat niet in dit verhaal. Niets wat deze personages doen of zeggen wijst erop dat ze nadenken over de diepere betekenis van het bestaan. Daarom werkt die ‘grote onthulling’ vooral bevreemdend, waarmee de leegte in de kern van deze film is blootgelegd.
Ventoux is gebaseerd op de bestseller van Bert Wagendorp die samen met regisseur Nicole van Kilsdonk het scenario voor de film heeft geschreven. Het boek heb ik niet gelezen, en het kan zijn dat de reden voor de zelfmoord en daarmee ook de motivering van de personages daarin wel goed is uitgewerkt. Maar in de film is dat niet het geval. Tegen het einde van het werk is er bijvoorbeeld een scène in een restaurant. Ze zijn er alle vier: Bart (Kasper van Kooten), André (Wilfried de Jong), David (Wim Opbrouck) en Joost (Leopold Witte). En Laura, gespeeld door de diva Maruschka Detmers in haar eerste Nederlandse filmrol. De mannen ontmoeten Laura voor het eerst sinds ze hen als wulpse tiener het hoofd op hol had gebracht, vooral Peter (Martijn Lakemeier), een sensitieve jongen die ze uiteindelijk had ‘uitgekozen’ als vriendje en die later op de Ventoux overleed. Wat was de aanleiding voor zijn dood precies, Laura? De mannen willen het nu wel weten. Maar Laura weet niets. Ze zegt dat Peter ‘iets had’ met driehoeksverhoudingen, en dat dat de reden was waarom ze met een van de mannen naar bed was gegaan. Dus, wat? Jaloezie? Seksuele obsessie? Wat dan? Nee, zegt Laura, sommige dingen gebeuren nu eenmaal ‘zonder enige reden’.
Ook de potentieel interessante sportmetafoor schept geen diepere laag. In sportfilms leidt de lichamelijke inspanning ergens naartoe, een diepere waarheid die vaak met verlossing te maken heeft. Wanneer de mannen dan eindelijk de top van de Ventoux bereiken, strooit André de as van zijn overleden vader in de wind. Overleden vader? Welke overleden vader dan?
Zo is Ventoux een vreemde film in de slechte zin van het woord. Regisseur Van Kilsdonk maakt er visueel ook weinig van. Sommige beeldovergangen zijn houterig; de muziek uit de jaren tachtig klinkt in de flashbacks vooral obligaat; de fietsscènes zijn nooit opwindend. En die mannendingen – het fietsen, al dat gesjor aan elkaar, al die bear hugs – hebben niets authentieks. Als dingen in het leven zonder reden gebeuren, zal dat zo zijn, maar dan is het feit dat Ventoux bestaat daar ook een bewijs van.
Te zien vanaf 14 mei
Beeld: Wim Opbrouck, Wilfried de Jong, Leopold Witte en Kasper van Kooten in Ventoux