Waar bandleider en zanger Stephan Jenkins toen al in uitblonk: het bedrog van het ogenschijnlijk luchtige popliedje. De grote hit Jumper klinkt zomers, maar gaat over iemand die op het punt staat zelfmoord te plegen. Prachtige scène in de film Yes Man met Jim Carrey: een man staat op het dak van een gebouw, vastbesloten de sprong te maken, Carrey pakt een akoestische gitaar, klimt uit het raam en zingt de man de openingsregels van Jumper toe: ‘I wish you would step back from that ledge, my friend/ You could cut ties with all the lies that you’ve been living in.’
Door het overrompelende begin van hun carrière is aan Third Eye Blind altijd iets blijven kleven van die band uit de jaren negentig, wiens concerten massaal worden bezocht door dertigers op zoek naar een avond nostalgie. Jenkins bleef, ondanks vele bezettingswisselingen, op volgende albums een onwaarschijnlijk knappe popliedjes- en tekstschrijver. Het nu verschenen vijfde album Dopamine zal het laatste zijn, heeft hij al aangekondigd: de band zal alleen nog maar losse nummers uitbrengen. En blijven toeren; de activiteit waar bands, in tegenstelling tot albums uitbrengen, wél nog van kunnen leven.
Dopamine is de best denkbare zwanenzang, alleen al omdat het album zich aanvankelijk moeilijk in de armen laat sluiten. Dat komt met name door Jenkins’ keuze voor de arrangementen: hij voorzag de single Everything is Easy en het nummer Rites of Passage van een soort eurohouse-sound, die bij de eerste luisterbeurten vooral de vraag oproept hoe deze nummers hadden geklonken met een minder dubieuze keuze. Het is wonderlijk hoe dat bezwaar na enkele luisterbeurten wegvalt. Omdat de nummers gewoonweg te sterk zijn, maar ook omdat duidelijk wordt dat hij bewust contrasten heeft gezocht om bij de nummers Shipboard Cook en Back to Zero het donkere karakter te benadrukken.
Het zijn perfecte popliedjes, vol vernuftige wisselingen in gemoed, tempo en dynamiek, met lichte echo’s uit de wave van de jaren tachtig en vol tekstuele referenties. Soms is Jenkins ietwat gratuit, vooral in zijn vele drugsreferenties, en één Bowie-referentie per album was wel voldoende geweest. Maar Jenkins blijft fascineren: hij verwijst zelfs naar de deceptie van Occupy. Of neem het verstilde Blade. Opeens die scheurende gitaarsolo. Die geweldsfantasieën. En dan weer deze zinnen: ‘And your father said follow the money to the source/ That’s what life is all about/ Then you fuck the source/ Till the money comes out.’
Third Eye Blind, Dopamine (iTunes/import)