Geboren in Sittard, maar al zo lang woonachtig in Vlaanderen dat hij inmiddels wordt beschouwd als een Belg, te meer daar hij zo klinkt. In Vlaanderen is Novastar een ster: Zweegers en zijn band verkopen zonder enige moeite de grootste sporthallen van het land uit. In Nederland verkoopt hij even moeiteloos zalen uit, al zijn het dan clubs, en buiten die twee landen beweegt Novastar zich in de periferie. Dat is opmerkelijk, want de eerste drie albums brachten elk een aantal hits voort die zo ongelooflijk sterk en pakkend waren dat de altijd wat meer hoopvolle dan realistische verzuchting dat die Nederlandse nummers wereldhits hadden moeten worden hier voor een keer echt terecht was.
De nummers Wrong en The Best Is Yet To Come van zijn debuut, de single Never Back Down van de opvolger, de hits Mars Needs Womanen Because van zijn derde album: nummers die vloeien en bijblijven, fabuleus gezongen, met refreinen die klinken naar de eeuwigheid. Nummers die ongetwijfeld volstrekt ten onrechte de indruk wekken met gemak te zijn geschreven. Het type nummers dat op het debuut van Coldplay stond, maar dan zonder de stupide teksten.
Wat Novastar helpt in de kwaliteit van zijn werk maar zeker niet in zijn internationale carrière is zijn enorme perfectionisme en daarmee samenhangend zijn lage productie: tussen zijn eerste en tweede album zat vier jaar, vervolgens vijf, toen zes. Daarnaast is zijn podiumpresentatie dermate geconcentreerd dat het in combinatie met zijn ietwat timide voorkomen ervoor zorgt dat Zweegers in geen enkel opzicht een podiumbeest kan worden genoemd. Alsof die urenlange soundcheck nog steeds bezig is. Aan tv-programma’s doet hij alleen mee als ze over zijn muziek gaan (dus nauwelijks), en hij schermt zijn privé-leven af: zijn verdriet zit in zijn liedjes, want al zijn z’n teksten nooit zo letterlijk dat ze zijn terug te voeren op concrete gebeurtenissen, een ondertoon van verdriet, of tenminste melancholie delen ze vaak.
Zijn vierde, onlangs verschenen album Inside Out nam hij op met producer John Leckie, die eerder werkte met onder meer Muse, Radiohead en The Stone Roses. Zeker in die laatste twee gevallen koos Leckie niet voor een geluid waarbij de liedjes ogenblikkelijk hun kracht prijsgaven, dus Zweegers wist ongetwijfeld waar hij aan begon en precies dat heeft hij gekregen: een album dat voor het eerst niet op in ieder geval een aantal momenten direct instant verliefdheid opwekt, maar aanmerkelijk meer moeite van de luisteraar vraagt. Ook omdat Zweegers zelfs zijn troef doseert: zijn hoge uithalen die iedere scepticus over de streep trekken, die ene melodielijn die zeker blijft hangen. Het is een graafplaat, het is zoeken in zand, schelpen rapen. Geen single kan dit album samenvatten of inleiden, het is een ondeelbaar geheel, te nemen in zijn geheel, of niet.
Novastar speelt zondagavond in het Amsterdamse Bos
Beeld: Charlie de Keersmaecker.