‘Astrid was een buitengewoon sterke persoonlijkheid en tegelijk heel gevoelig, dat is een ongebruikelijke combinatie.’ Aan het woord is de Zweedse journaliste Margareta Strömstedt, biograaf en tevens intieme vriendin van Astrid Lindgren. Samen met fotograaf Jacob Forsell en journalist Johan Erséus is zij de maker van Astrid Lindgren: Haar leven in beelden. Deze prachtige fotobiografie over ’s werelds beroemdste kinderboekenauteur die honderd jaar geleden geboren werd, maakt het cliché maar weer eens helemaal waar: beelden zeggen vaak meer dan woorden.
De openingsfoto in zwart-wit, van Weine Lexius, zet meteen de toon. Lexius fotografeerde Lindgren juni 1983 in Stockholms Vasaparken, het park waar Lindgren bijna zeventig jaar dagelijks wandelde. De onmiskenbaar vrijmoedige en strijdlustige 75-jarige Lindgren in geruit mantelpak en met hoofddoek losjes om de haren geknoopt, neemt met wijd open armen en gebalde vuisten een ferme pas, het open gezicht schuin omhoog gericht. Dat ze het leven omarmt is behalve zichtbaar bijna ook voelbaar.
Die levenslust vindt zijn oorsprong in Lindgrens jeugd, die ze in veiligheid en vrijheid doorbracht rond de rode boerderij in haar geboortedorpje Näs nabij Vimmerby, waar verhalen als Michiel van de Hazelhoeve, Bolderburen en Madieke van het rode huis zich afspelen.
Een verlangen naar dat gelukzalige gevoel uit haar jeugd was Lindgrens drijfveer. Heel haar leven. Dat ze als achttienjarige zwanger werd van een man op wie ze niet verliefd was, daarom uit haar geboortestreek vluchtte, haar zoontje ter adoptie moest afstaan en als armoedzaaier in Stockhom vocht om hem, tegen de tijdgeest in, terug te krijgen, maakte dat verlangen alleen maar groter.
Veel foto’s tonen hoe Lindgren tot aan haar dood trouw is gebleven aan het vrije kind in zichzelf. We zien haar op haar steigertje op het eiland Furusund, Lindgrens zomerverblijf, met blote voeten in het water spelen. We zien haar in 1989 met dochter Karin (geboren 1934, uit het huwelijk met Sture Lindgren) dansend in Moskou. We zien haar zwieren op de schommel, pret maken met de kinderacteurs uit haar verfilmde boeken, de tong uitsteken naar de fotograaf en als tachtigjarige in een boom klimmen, want ‘er staat nergens in de wet van Mozes dat oude wijven niet in bomen mogen klimmen’. Toch had Lindgren geen roze bril op. Ze toonde werkelijkheidszin, streed succesvol voor dierenrechten en een beter belastingstelsel en wist dat het leven hard kon zijn. Krachtig én gevoelig, zo was ze. En dat wezenlijke is buitengewoon knap gevangen in de hier verzamelde 263 foto’s.