De schooluniformpjes zijn de avond tevoren klaargelegd over het voeteneind van het stapelbed, de kleine trolleys met tien kilo boeken staan al klaar bij de voordeur. Hup hup, toast met jam, warme melk met een plonsje koffie erdoor, rennen naar de badkamer, tanden poetsen, hardhandig haren roskammen, strik erin voor het meisje, doorrennen naar de voordeur en met gierende banden de ringweg op.
De Schweizer Schule ligt aan de andere kant van Rome, drie kwartier verkeersinfarct verderop. Onderweg worden nog de laatste Duitse zinnetjes doorgenomen. Hoe zeg je ‘è una bella giornata primaverile’ in het Duits? Nee níet ‘es ist eine schöne Sommertag’, verdorie nou toch! Wat is ‘primavera’ in het Duits, Lorenzo? Ja, hèhè, Frühling, dat je daar in je vierde jaar nog over na moet denken!
De Schweizer Schule kost twintigduizend euro kaal schoolgeld per jaar. Daar is de schoolbus die Lorenzo (10) en Lavinia (8) om half zes ’s avonds weer thuis aflevert – altijd als laatsten want ze wonen het verst van iedereen – nog niet bij opgeteld. En ook niet de peperdure uitstapjes, de skivakanties met school, of de exclusieve benodigdheden voor het moordende leerprogramma. Het is het allemaal waard, in het land waar niemand zijn talen spreekt.
Je kinderen op een buitenlandse privé-school inschrijven is het hoogst haalbare voor Italiaanse ouders met ambitie. Nog duurder dan de Zwitserse school is het nabij gelegen ‘Chateaubriand’, waar vanaf de eerste klas alleen Frans wordt gesproken, of de Engelse St. George’s aan de Via Cassia. Het onderwijzend personeel is altijd authentiek Zwitsers, Frans of Engels, en Italiaans wordt beschouwd als een mindere taal, of eigenlijk een mindere manier van zijn.
Want samen met de gedegen opvoeding, de buitenlandse manieren, de poepchique wijken waarin de scholen liggen, wordt vooral een manier van zijn met de paplepel door de strot geduwd. Lorenzo en Lavinia zijn twee Schweizerdeutsche soldaatjes geworden die keurig om toestemming vragen om de tafel te verlaten – uiteraard pas als iedereen klaar is. Hun moeder glimlacht tevreden. De toekomst van de kinderen, daar doe je het toch allemaal voor.